توسعه شهرنشینی، گسترش زمین‌های کشاورزی، قطع بی‌رویه درختان و نابودی جنگل‌ها به بهانه جاده‌کشی، احداث سدهای متعدد با توجیه تأمین آب شرب و به دنبال آن خشک شدن تالاب‌ها و رودخانه‌ها، انقراض گونه‌های گیاهی و جانوری، بروز پدیده‌های جدید مانند گردوغبار و وقوع توفان‌های مختلف دریایی و خشکی پیامد زندگی شهرنشینی و زیاده‌خواهی انسان از طبیعت است.
حفاظت از محیط‌زیست و هر چه در آن است ریشه در اخلاق، فرهنگ و اعتقادات ملت‌ها دارد، نحوه برخورد انسان با محیط‌زیست، رابطه نزدیکی با فرهنگ و ارزش‌های اخلاقی در ادیان و جوامع گوناگون دارد.
در بیشتر مذاهب، از جمله دین اسلام به‌طور ویژه احترام به طبیعت و حفاظت از گونه‌های زیستی موجود در آن، مورد توجه و جزو تعالیم دینی محسوب می‌شود و شکستن شاخه درخت به شکستن بال فرشته تشبیه شده است.
با توجه به افزایش روند نابودی محیط‌زیست و هر آنچه در آن است، جامعه جهانی به فکر چاره افتاد که بر این اساس تصمیم گرفت روزی را به نام روز جهانی محیط‌زیست تعیین کند تا در این روز توجه جهانیان را به اهمیت موضوع جلب کند.
۱۵ خردادماه (۵ ژوئن) روز جهانی محیط‌زیست، روزی است که از سوی سازمان ملل برای افزایش آگاهی مردم برای نگهداری محیط‌زیست و تحریک سیاستمداران به گرفتن تصمیماتی برای رویارویی با تخریب محیط‌زیست و گونه‌های زیستی جانوری انتخاب شده است.
مردم در صورتی خود را ملزم به حفظ محیط‌زیست می‌دانند که ضرورت آن را دریابند و از سطحی از دانش و رفاه برخوردار باشند که بتوانند آن را حفظ کنند. از این‌رو جوامع مختلف باید آموزش‌های رسمی و غیررسمی را برای حفظ محیط‌زیست ارائه کنند.
برای حفظ محیط‌زیست، علاوه بر دولت‌ها لازم است همه افراد برای تغییر و بهبود سبک زندگی خود تلاش کنند.
هر کس در برابر تأثیرات خویش بر طبیعت مسئول است و باید اطمینان حاصل کند که بهره‌برداری از منابع به شیوه‌ای پایدار صورت گرفته است. همچنین افرادی که مسئولیتی را در بخش‌های مختلف اقتصادی، اجتماعی و توسعه‌ای بر عهده دارند، در قبال عملکرد زیست‌محیطی خود مسئول هستند. از این‌رو آموزش محیط‌زیست در همه سطوح ضروری است.
مشارکت اجتماعی مردم در حوزه محیط‌زیست هنگامی عینیت پیدا می‌کند که مردم بدانند چه مخاطراتی محیط‌زیست آنان را تهدید می‌کند، علت آن چیست و چگونه می‌توان با بهبود عملکرد یا تغییر رفتار به رفع آن‌ها کمک کرد.
هدف از آموزش محیط‌زیست، افزایش آگاهی، درک و حساسیت افراد نسبت به فرآیندهایی است که در محیط طبیعی رخ می‌دهد، به شکلی که آن‌ها نسبت به محیط‌زیست احساس مسئولیت کنند. آموزش به مردم کمک می‌کند تا خود بخشی از راهکار و راه‌حل باشند. آموزش صحیح، حق انتخاب را برای مخاطب در نظر می‌گیرد.