پی‌یر رِنوار یکی از بنیان‌گذاران جنبش هنری موسوم به امپرسیونیسم در سده‌ی نوزدهم میلادی بود. در تشکیل گروهی که بعدها امپرسیونیست‌ها نام گرفت، نقش برجسته‌ای ایفا کرد.

در چهار نمایشگاه گروهی امپرسیونیست‌ها شرکت کرد. در سال‌های ۱۸۸۱ و ۱۸۸۲ به ایتالیا رفت و به مطالعه‌ی پیکره و تابلوهای نقاشی باستانی و استادان دوران رنسانس همت گمارد. از اوایل سده‌ی بیستم انگشتانش بر اثر بیماری رماتیسم فلج شد؛ اما از ادامه‌ی کار نقاشی بازنماند و حتی در واپسین سال‌های عمرش به‌کمک دستیارانش چند مجسمه‌ ساخت؛ مانند تندیس مفرغی ونوس. با همکاری مونه، نخستین نقاشی‌های منظره‌اش را آفرید و از موضوع‌هایی چون دشت‌ شقایق‌ها و بستر رود سن در پاریس نقاشی کرد.

با استفاده از اسلوب قلم‌مو و بهره‌گیری خلاقه از زوج‌رنگ‌های خالص و درخشان مکمل در سایه‌ها و ثبت تک‌لحظه‌های زودگذر، به طبیعت جان دوباره و استحکامی تندیس‌وار به پیکره‌های ‌داد. در مجموعه‌آثار رنوار مانند «ناهار قایق‌رانان» و «گلدان شقایق‌ها» و «مجسمه‌ی مادری» زیبایی زندگی و سرشاری زایندگی بی‌پایان موج می‌زند.