گرچه بسیاری از این ویروس ها علائم کم و غیر جدی را نشان می دهند ولی می‌توانند یک تهدید جدی برای مسافران فضایی و خدمه ایستگاه‌های فضایی باشند.
محققان در طی سفرهای فضایی به مدت هفته‌ها و ماه‌ها در معرض تابش‌های کیهانی و میکروگرانش قرار دارند‌ و از این رو خطرات بسیاری از جمله کاهش تراکم استخوانی، بیماری‌های قلبی، کاهش قدرت باروری و مشکلات جسمی دیگر سلامتی فضانوردان را تهدید می‌کند، علاوه بر مشکلات جسمی، ‌فضانوردان به دلیل استرس زیاد، ‌تنهایی و انزوا، محصور شدن در فضاپیما و اختلال در چرخه خواب در معرض مشکلات روحی مختلفی قرار دارند. به همین دلیل محققان در تلاشند تا آسیب‌های وارده به فضانوردان را تا حدممکن کاهش دهند.
به این منظور نمونه بزاق،‌ خون و ادرار فضانوردان قبل از شروع سفر، در حین سفر و پس از پایان سفر بررسی دقیق می‌شود.
این مطالعه نشان می‌دهد با شروع سفر سطح هورمون‌های استرس مانند کورتیزول و آدرنالین افزایش می‌یابد. این هورمون‌ها سرکوب‌کننده سیستم ایمنی هستند. سلول‌هایی که سرکوب‌شده اند، نمی‌توانند ویروس‌ها و عوامل بیماری‌زا را حذف کنند و از این رو فضانوردان مستعد بیماری‌هایی از قبیل آلودگی به ویروس می‌شوند. بنابراین بسیاری از ویروس‌های خفته و غیر فعال مجددا فعال می‌شوند. مطالعات گسترده‌ای در زمینه حفظ سلامت فضانوردان آغاز شده که نتایج بسیار با ارزشی نیز برای سلامت افراد روی زمین به همراه داشته است. توسعه فناوری‌های سفرهای فضایی از جمله تشخیص سریع و دقیق بیماری‌ها با استفاده از نمونه بزاق از جمله مواردی هستند که در کلینیک‌های مختلف و برای تمام افراد قابل استفاده هستند.
نتایج این مطالعه در نشریه Frontiers in Microbiology منتشر شده است.