در حال حاضر اغلب چاپگرهای سه بعدی دو راهکار متفاوت را برای چاپ اجسام موردنظر به کار می گیرند که در آن ها مواد اولیه به صورت لایه ای روی یکدیگر اضافه شده یا در چند لایه روی هم ذوب می شوند. در نتیجه این روش ها اجسامی تولید می شود که لایه های تشکیل دهنده آن قابل تشخیص است.
در این تکنیک جدید که با عنوان The Replicator نام گذاری شده است، ابتدا یک مدل کامپیوتری سه بعدی از جسم موردنظر ساخته شده و به مجموعه ای از الگوهای نوری تبدیل می شود. سپس با استفاده از یک پروژکتور استاندارد متصل به کامپیوتر این الگوها روی یک سیلندر شیشه ای درحال چرخش که حاوی رزین حساس به نور است، تابیده می شوند. این رزین از ترکیب پلیمرهای مایع، مولکول های حساس به نور و اکسیژن محلول تشکیل شده است.
با تابش نور پرژکتور روی رزین، مولکول های حساس به نور، اکسیژن موجود در بخش های سه بعدی از رزین را خارج می کنند تا رزین مایع با تشکیل اتصالات بین مولکولی، سخت شود. پس از اتمام این مرحله، جسم رزینی ساخته شده از سیلندر شیشه ای جدا می شود. رزین باقی مانده نیز پس از گرما دادن در یک محیط پر از اکسیژن دوباره به حالت مایع باز می گردد.
محققان با استفاده از این شیوه اجسامی به قطر ۱۰۲ میلیمتر را در مدت زمانی بین ۳۰ تا ۱۲۰ ثانیه تولید کرده اند. از آنجا که این اجسام در یک مرحله و به صورت کلی چاپ شده اند، سطحی بسیار هموار دارند و فاقد لایه های درونی هستند. همچنین در مقایسه با اجسامی که با استفاده از روش های متداول چاپ سه بعدی تولید می شوند، انعطاف پذیرتر هستند.
به گفته محققان این فناوری امکان اضافه کردن بخش های جدید به اجسام تولید شده با فناوری چاپ سه بعدی را نیز فراهم می کند. برای مثال محققان با استفاده از این فناوری توانستند به یک پیچ گوشتی فلزی که با استفاده از فناوری چاپ سه بعدی تولید شده است، یک دسته رزینی اضافه کنند.
گزارش کامل این تحقیقات در نشریه Science منتشر شده است.