به گزارش ایسنا و به نقل از دیلی میل ، ستاره شناسان “رصدخانه ملی ستاره‌شناسی ژاپن”(NAOJ) یک سنگ عظیم را که ۱.۵ مایل (۲.۴ کیلومتر) وسعت دارد، در لبه منظومه شمسی کشف کرده‌اند.

دانشمندان ادعا می‌کنند که این شیء اسرارآمیز که برای نخستین بار است مشاهده شده، می‌تواند یک قطعه گمشده در تکامل پازل منظومه شمسی باشد.

این سنگ بزرگ می‌تواند در دل خود سرنخ‌های کلیدی برای کشف اسرار نحوه تولد ستارگان منظومه شمسی ما داشته باشد.

سنگ یاد شده یک گام مهم در شناخت اینکه چگونه ابرهای کوچک گرد و غبار و یخ تبدیل به سیاره‌هایی شده‌اند که امروزه آنها را می‌شناسیم، به شمار می‌آید.

این سنگ در فاصله‌ای بسیار دور و در ورای سیاره نپتون و در کمربند کویپر یافت شد.

کمربند کویپر، یک قرص پیرا-ستاره‌ای در قسمت بیرونی منظومه شمسی است که مجموعه‌ای از اجرام یخی آسمانی کوچک را نگه داشته است. معروف‌ترین آنها سیاره کوتوله، پلوتون است.

به نظر می‌رسد که اجرام یخی که در اینجا یافت می‌شوند، باقی مانده‌هایی از شکل‌گیری منظومه شمسی است.

در طول زمان اجرام کوچک همانند سیارک‌ها در منظومه شمسی درونی با تابش خورشید، برخورد و گرانش سیارات تغییر کرده‌اند.

به دلیل اینکه اجرام اطراف کمربند کویپر بسیار کوچک و دور هستند، مشاهده آنها برای ستاره شناسان مشکل است اما ستاره شناسان رصدخانه ملی ستاره‌شناسی ژاپن توسط یک روش به نام “اختفا”(occultation) موفق به رصد این سنگ شدند.

اختفا یا غیبت رویدادی در اخترشناسی است و هنگامی رخ می‌دهد که یک شیء توسط شیء در حال عبور دیگری، از دید بیننده پنهان شود.

این رویکرد شامل نظارت بر تعداد زیادی از ستاره‌ها و تماشای سایه‌ی یک شیء که در مقابل دیگر ستارگان در حال عبور است، می‌باشد.

این مطالعه به رهبری ستاره شناس “کو آریماستو”(Ko Arimatsu) انجام گرفت که طی این مطالعه، پژوهشگران دو تلسکوپ ۲۸ سانتی‌متری در جزیره میاکو در اوکیناوای ژاپن قرار دادند و تقریباً ۲۰۰۰ ستاره را به مدت ۶۰ ساعت تحت نظارت قرار دادند.

محققان ادعا می‌کنند که این یافته نشان می‌دهد که اجرام بیشتری که دارای ابعادی بزرگ‌تر از چند کیلومتر هستند نیز در کمربند کویپر وجود دارند.

این مطالعه از مدلی که می‌گوید خرده سیارات پیش از آنکه تبدیل به یک سیاره شوند، نخست به آرامی به اجرام با اندازه چند کیلومتری تبدیل می‌شوند، حمایت می‌کند.

به جسمی متشکل از سنگ، غبار و دیگر موادی که ابر اولیه منظومه خورشیدی ما را تشکیل می‌دهد، “خرده‌سیاره” (planetesimals) می‌گویند. ابعاد خرده سیاره‌ها از چندین متر تا چند صد کیلومتر متغیر است. این اجرام، در زمان تشکیل سیارات تشکیل شدند و به نوعی می‌توان آنها را سیارات ریز قلمداد کرد؛ هر چند بسیار کوچک‌تر از این مفهومند.

“کو آریماستو” در انتها گفت: این یک پیروزی واقعی برای پروژه‌های کوچک است. تیم ما کمتر از ۳/۰ درصد از بودجه پروژه‌های بزرگ بین‌المللی را دارا بود. برای محافظت یک ساختمان گنبدی شکل به منظور حفاظت از تلسکوپ دوم ما حتی پول کافی نداشتیم، اما موفق شدیم.