به گزارش ایسنا؛ پیشنهاد در این زمینه در گزارشی با عنوان «ساخت کاوشگر بین ستاره‌ای نمای نزدیک: نخستین گام» در شصت و نهمین کنگره بین‌المللی فضانوردی که در پایان سال ۲۰۱۸ در آلمان برگزار شد ارائه گردید.

به گفته نویسندگان این گزارش، این کاوشگر می‌تواند در دهه ۲۰۳۰ پرتاب شود و پس از ۵۰ سال پرواز به فاصله یک هزار واحد نجومی برسد، یعنی در ۰.۰۱۶ سال نوری نسبت به خورشید قرار بگیرد.

رالف مکنات از دانشگاه جان هاپکینز و رئیس گروهی که این گزارش را تهیه کرده‌اند، می‌گوید: اجرای چنین برنامه‌ای می‌تواند دانش ارزشمند را به یافته‌های علمی انسان بیفزاید. به گفته مارک میلز موسس بنیاد “تاو زیرو”، چنین پروازی به معنای گردش “در میان تمام ستارگان نیست، بلکه فقط پیش‌بینی پروازهای آینده به فضای دور است”.

کارشناس آمریکایی پل گیلتر، به نوبه خود، اشاره کرد که رفتن به عمق فضا “فرصتی برای درک آن چیزی است که در فضای بین ستاره‌ای در مجاورت منظومه خورشیدی انتظار می‌رود. فرستادن چنین کاوشگری برای تحقیقات علمی آینده مهم است زیرا طی آن ابر اورت(محلی که خیلی از دنباله‌دار‌ها از آن سرچشمه می‌گیرند و برابر نظریه‌های علمی در فاصله ۵۰٫۰۰۰ واحد نجومی تقریباً یک سال نوری از خورشید قرار دارد.) بررسی خواهد شد”.

مرز بیرونی ابر اورات مرز گرانشی منظومه شمسی را شامل می‌شود و حدود یک چهارم فاصله از “پروکسیما قنطورس” که نزدیک‌ترین ستاره به خورشید و در ۴.۲ سال نوری از منظومه شمسی قرار دارد.

وی افزود: “ما به سادگی نمی‌توانیم امکان پرواز به اهداف دورتر را بدون بررسی نزدیک‌ترین محدوده فضایی به منظور ارزیابی تهدیدات فضاپیماها و برقراری ارتباط با زمین، در نظر بگیریم”.

گیلتر  می‌گوید: پرتاب چنین کاوشگری پس از مطالعه موفق نیوهورایزنز از سیارک “اولتیما تیول” که در فهرست‌های نجومی با عنوان ۶۹ ام.یو ۲۰۱۴ به ثبت رسیده است و ۶.۵ میلیارد کیلومتر از زمین فاصله دارد منطقی است.