مانند همه فاتحان بی رقیب، تیم برانکو حالا دچار یک مشکل بزرگ شده است؛ ویروس موفقیت.

شکست در یک دیدار ولو بزرگ، آنهم در شرایطی که یک تیم بی رقیب در آستانه مقتدرانه ترین قهرمانی ممکن قرار داشته و رقبا را یکی پس از دیگری از میان برداشته است به خودی خود بحران نیست، اما ادامه این روند بدون شک برای برانکو و تیمش در آینده مشکل ساز خواهد شد.

پرسپولیس برانکو در فصول اخیر به حدی توقعات را بالا برده که هوادارانش حالا تاب حتی یک شکست در طول فصل را نیز ندارند و با برآورده نشدن کسری از توقعاتشان، به شرایط موجود اعتراض می کنند.

گرچه نیمه قرمز دربی در بازی شماره ۸۶ حرفی برای گفتن نداشت و شاید اگر بازی ساعت ها هم ادامه می یافت قادر به باز کردن دروازه استقلال نمی شد، اما فراموش نکنیم حتی منچسترسیتی گواردیولا نیز در درخشان ترین فصل خود، در برخی بازی ها مقهور حریف شده و در ۸ دقیقه ۳ گل از لیورپول دریافت می کند. پس شاید تنها مشکل فاتح بی رقیب سالهای اخیر فوتبال ایران، ابتلا به بحران موفقیت و حفظ آن است.

در فوتبال، دشوارترین ماموریت حفظ موفقیت است و تکرار آن گاهی به حدی دشوار می شود که پپ گواردیولا نیز از خیر کار کردن با ستاره هایی مانند لیونل مسی و اینیستا گذشته و از هدایت بارسلونا استعفا می دهد.

پیشه کردن احتیاط برای حفظ کامیابی، فاکتوری غیرقابل اجتناب در همه امور خصوصا فوتبال است و همین عامل باعث می شود پرسپولیس برانکو که در فصل اول شجاعت را اسم رمز همه نمایش های درخشان خود می دانست، حالا تبدیل به تیمی محتاط و با روشی تقریبا تکراری و قابل پیش بینی شود.

۱-در فصل جاری کمتر شاهد ایحاد تغییر تاکتیکی از سوی سرمربی کروات قرمزها بوده ایم. اگرچه در فوتبال به ترکیب تیم برنده دست نمی زنند، اما برانکو در طول فصل و حتی در دیدارهایی که پیروز شدن در آن حتی پیش از سوت آغاز بازی نیز محتمل است، به ندرت سیستم خود را تغییر می دهد و همین موضوع روش بازی پرسپولیس را تکراری و قابل پیش بینی کرده است.

۲- با استفاده از سیستم ۲-۴-۴ لوزی، پرسپولیس لیگ پانزدهم یکی از خاطره انگیزترین نمایش های تاریخ لیگ برتر را ارائه داد اما حالا استفاده از این روش تبدیل به یک خاطره شده و اصرار برانکو به استفاده از ۲ هافبک دفاعی با خصوصیاتی کاملا دفاعی حتی مقابل بادران و تیم های پایین جدولی، تنوع تاکتیکی را از فاتح بی رقیب لیگ گرفته است.

احمد نوراللهی، بخش تفکیک ناپذیری از نمایش تماشایی پرسپولیس در لیگ پانزدهم بود اما نیمکت نشینی های مداوم، انگار باعث شده او فوتبال بازی کردن را فراموش کند.

۳- تاکید فراوان روی استفاده از ربیع خواه، فضای بازی پرسپولیس را کمی متشنج کرده است. انگار این مدافع هافبک ۳۰ ساله تبدیل به اهرم دیسیپلین سرمربی کروات شده و او برای اثبات مدیریت خود، تحت هر شرایطی این بازیکن را به میدان می فرستد.

اصرار برانکو به استفاده از ربیع خواه، به هوادار کمی ذهنیت لجبازی داده و حتی این اتفاق به ضرر خود ربیع  خواه هم شده است زیرا استرس از فاصله دور نیز از چهره او پیداست و واهمه از واکنش ها، وی را تبدیل به کم اثرترین بازیکن پرسپولیس کرده است.

۴- حسین ماهینی، دیگر بازیکنی است که تحت هر شرایطی و حتی در پست های غیرتخصصی، معمولا در ترکیب ۱۱ نفره قرمزها قرار دارد. وقتی تیمی هافبک دفاعی مانند نور اللهی یا ستاره تازه نفسی مانند صادق محرمی را در لیست دارد، تاکید برانکو در استفاده از ماهینی تحت هر شرایطی کمی روش بازی پرسپولیس را تکراری می کند.

مدافع جنوبی و ۳۳ ساله پرسپولیس گاهی در شرایطی در ترکیب و پست غیرتخصصی قرار می گیرد که همزمان ستاره ای در همان پست تخصصی، بازی را از روی نیمکت تماشا می کند.

۵- عدم اختصاص دادن پاداش به درخشش، بازیکنان نیمکت نشین هر تیمی را در دنیای فوتبال بی انگیزه می کند. سیامک نعمتی که یکی از بازیکنان موثر قرمزها در ۲ ماه اخیر بوده، تمام ۹۰ دقیقه دربی را از روی نیمکت تماشا می کند.

اگر توجیه سرمربی کروات قرمزها عدم تجربه سیامک در نبردهای بزرگ بوده است، اتفاقا حضور در دیداری که حداقل در جدول تاثیری در سرنوشت پرسپولیس نداشت، بهترین فرصت برای شروع استفاده از نعمتی بود و فراموش نکنیم در فوتبال، اصل مهم استفاده از بازیکنان آماده است و به همین دلیل جیمی واردی گمنام، بعد از یک فصل درخشش تبدیل به مهاجم اول تیم ملی انگلیس در یورو ۲۰۱۶ می شود.

۶- محسن مسلمان، دیگر ابهام تشنج برانگیز ترکیب پرسپولیس شده است. در سالهای اخیر مثال های فراوانی به کرات وجود داشته که برهم خوردن نظم به منزله از بین رفتن بنای نتیجه گیری هم شده است. علیرغم توانایی های فنی کتمان ناپذیر مسلمان، برانکو حتی در دشوارترین روزها نیز اصول منظم خود را فدای نتیجه  گیری نمی کند و ثبات ایجاد شده  و روند نتیجه گیری مناسب، مرهون تکیه بی چون و چرا بر همین اصول بوده است، ولو اگر پرسپولیس به ستاره ای در ابعاد مسلمان نیاز مبرمی هم داشته باشد.

اما علیرغم همه این سوالات و ابهام ها، پرسپولیس برانکو رقم زننده زیباترین خاطرات نیمه قرمز پایتخت در ۲ دهه اخیر بوده و قرار نیست با یک شکست و نمایش ضعیف، دستاوردهای بزرگ او به این راحتی فراموش شود.

در فوتبال و هنگام شکست، هزاران ابهام مطرح می شود اما بی شک انتقاد از قهرمان بلامنازع فصول اخیر فوتبال ایران، در دراز مدت می تواند بزرگترین عامل تخریب کننده پرسپولیس و شروع بحران برای تیم دلپذیر برانکو شود.

این تیم بدون رقیب، حالا انگار به جان خودش افتاده و تبدیل به بزرگترین رقیب خود شده است. سرمربی کروات قرمزها در فصول اخیر بارها این تئوری را به اثبات رساند که بهترین راه حل ها را برای مشکلات خواهد یافت که اگر این اتفاق رخ ندهد، شاید در ادامه راه ویروس موفقیت گریبان پرسپولیس را بگیرد.

حالا در بازی های باقیمانده لیگی که قهرمانی پرسپولیس در آن قطعیت یافته، بهترین فرصت تمرین برای آماده شدن قبل از فصلیست که به علت محرومیت از جذب بازیکن، بی شک دشوارترین ماموریت برانکو در طول دوران هدایت پرسپولیس خواهد بود.