به گزارش ایسنا و به نقل از مرکز تحقیقات سیاست علمی کشور، دیپلماسی علم و فنّاوری حاصل چگونگی تعامل حوزه علم و فنّاوری و سیاست خارجی است. به این معنا که چطور می‌توان با استفاده از ابزار حوزه سیاست خارجی، توسعه علم و فناوری را رقم زد و از طرف دیگر چگونه می‌توان با توانمندی‌های علمی و فناورانه، اهداف سیاست خارجی را تحقق بخشید.

از آنجایی که این ترکیب برای تمام کشورها به طور یکسان نیست و به نوع توانمندی آنها بستگی دارد، با تلاش گروه پژوهشی سیاست علم مرکز تحقیقات سیاست علمی کشور، “مدل فرآیندی دیپلماسی علم و فناوری” برای کشور پیشنهاد شده است.

طبق این مدل، لایه سیاستگذاری، پشتیبانی و نظارت و لایه اجرا، دو مقوله جدا هستند؛ در لایه اول، نهادهایی وجود دارند که با ایجاد زمینه همکاری‌های بین‌المللی، تأمین تجهیزات و امکانات، تنظیم نشست‌ها و گفت‌وگوهای دو جانبه و تصویب قوانین برای تسهیل شرایط این حوزه، می‌توانند در سیاستگذاری وارد شوند.

در سطح اجرا نیز نهادهایی مانند دانشگاه‌ها، پژوهشگاه‌ها، انجمن‌های علمی، شرکت‌های دانش‌بنیان و پارک‌های علم و فناوری به عنوان کنش‌گران و نقش‌آفرینان این عرصه حضور دارند.