به گزارش سلامت نیوز، جام جم نوشت: پاچنبری میان پسرها، بیش از دخترها رایج است و البته دلیل اصلی ابتلا به این بیماری در نوزادان هنوز کاملا مشخص نشده است. بیشتر مواقع این بیماری در خانواده و به شکل ارثی دیده می‌شود. البته شواهدی هست مبنی بر این که فقدان مقدار کافی مایع آمنیوتیک در رحم زن باردار، حالتی به نام الیگوهیدرآمینوس ایجاد می‌کند و می‌تواند موجب پاچنبری در نوزاد شود.

درمان

این بیماری را می‌توان پیش از تولد نوزاد با استفاده از دستگاه‌های فراصوت تشخیص داد. اما بیشتر مواقع تا وقتی نوزاد متولد نشود، پاچنبری بودن او معلوم نمی‌شود. چنانچه این بیماری زود تشخیص داده شود، می‌توان آن را درمان کرد، به‌ طوری‌که نوزاد بعدها مانند یک کودک سالم زندگی کند.

درمان نسبت بشدت بیماری متفاوت است. وضعیت پاچنبری نوزادان در دوره شیرخوارگی با گچ گیری به مدت پنج تا شش هفته قابل اصلاح است.

این درمان در هفته اول یا دوم زندگی باید شروع شود، زیرا در این زمان بافت‌های رباط، کپسول مفصلی و تاندون‌ها انعطاف پذیرتر هستند. دستکاری و کشش ایجاد شده در این بافت‌ها به وسیله پزشک به طور هفتگی، باعث افزایش طول و کشیدگی آنها می‌شود و بتدریج استخوان‌ها جابه‌جا می‌شوند و به محل صحیح خود برمی‌گردند.

معمولا پنج تا هفت بار از نوک انگشتان تا قسمت بالای ران نوزاد، گچ گرفته می‌شود. گاهی اوقات هم به وسیله جراحی استخوان‌های پا شکسته و با استفاده از اکسترنال فیکساتور (محفظه فلزی)، استخوان را در جای صحیح خود قرار می‌دهند.

مراقبت از دانش‌آموز مبتلا به پاچنبری

مسئولان مدرسه باید از بخش ارتوپدی و همچنین فیزیوتراپی، مشاوره‌های لازم درخصوص دانش‌آموز مبتلا به پاچنبری را دریافت کنند و روش‌های مراقبت از کودکی که تحت عمل‌های جراحی است را بخوبی بیاموزند. کودکانی که تحت عمل جراحی قرار می‌گیرند، به پاهای آنها فیکساتور اکسترنال متصل است تا استخوان‌ها را سرجای خود نگه‌دارد البته پزشکان طرز جابه‌جایی پیچ‌های موجود در این فیکساتور را به والدین می‌آموزند و مسئولان مدرسه نباید بدون اجازه پزشک یا والدین کودک، پیچ‌های فیکساتور را جابه‌جا کنند.

پای کودک تحت عمل جراحی قرار گرفته باید روی سطحی صاف قرار گیرد و همچنین مسئولان و معلمان مدرسه باید جای مناسبی برای کودک در کلاس درس درنظر بگیرند.

از دیگر مراقبت‌های ضروری که باید از طرف مسئولان مدرسه در نظر گرفته شود، به موارد زیر باید اشاره کرد:

* کلاس درسی این کودکان باید در طبقه همکف باشد تا آنها به کلاس درس‌شان، دسترسی آسان داشته باشند.

* سرویس بهداشتی اختصاصی برای آنها درنظرگرفته شود و البته به اندازه کافی جادار باشد تا بتوانند با صندلی چرخدار و پای درازکرده به سرویس بهداشتی بروند.

* در کلاس درس، نزدیک‌ترین مکان به در کلاس باید مخصوص چنین دانش‌آموزی باشد تا بدون دردسر به کلاس بیاید یا از آن خارج شود.

* ارتفاع میز درسی‌اش باید با شرایط او هماهنگ باشد.

* هنگام زنگ تفریح یا ناهار باید یک نفر دائم مراقب او باشد.

* چنین کودکی ممکن است مجبور باشد، بارها به بیمارستان برود، بنابراین باید برای او یک معلم خصوصی در نظر گرفته شود تا از درس‌هایش عقب نماند.

* با کمک خانواده باید برای او سرویس حمل‌و‌نقل مطمئن ـ که او را به مدرسه برده و به خانه بازگرداند ـ در نظر گرفت.