به گزارش سلامت نیوز به نقل از عصر ایران، مصرف ویتامین ها برای حفظ سلامت انسان، تامین انرژی مورد نیاز بدن، و یک زندگی فعال ضروری است. با این وجود، ممکن است از این مساله آگاه نباشید که حتی این مواد مغذی نیز باید به میزان مشخص مصرف شوند، زیرا مصرف بیش از حد برخی ویتامین ها، مانند ویتامین D، ممکن است مضر باشد.

به گزارش “استپ تو هلث”، هنگام استفاده از مکمل ها، توجه به میزان مصرف مورد نیاز و محدودیت مصرف روزانه اهمیت دارد. شما نباید بدون آگاهی و دانش کافی یا بدون مشورت با پزشک به داروخانه مراجعه کرده، یک دارو یا مکمل را خریداری کرده و آن را مصرف کنید.

به خاطر داشته باشید که بسیاری از مواد غذایی و نوشیدنی ها حاوی ویتامین کافی برای تامین نیازهای روزانه شما هستند. از این رو، مصرف یک مکمل همواره منطقی نیست و می تواند حتی به سلامت شما آسیب برساند.

ویتامین D به لطف پرتوهای خورشید و سنتز کلسترول در بدن انسان تولید می شود. برخی افراد به میزان کافی در برابر نور خورشید قرار می گیرند و رژیم غذایی آنها به گونه ای است که این ویتامین را به میزان کافی دریافت می کنند.

با این وجود، برخی دیگر به مصرف مکمل ویتامین نیاز دارند تا کمبود این ماده مغذی را جبران کنند. اما اشتباهی که ممکن است مرتکب شوند این است که بدون توصیه و تجویز پزشک و با دوز دلخواه خود این کار را انجام دهند.

در سطحی خاص، این کار می تواند به ایجاد مسمومیت منجر شود.

ویتامین D در آب حل نمی شود و از این رو بدن به راحتی نمی تواند مقدار اضافه آن را دفع کند. در نتیجه، میزان این ماده مغذی در بدن افزایش می یابد. ویتامین D همانند یک هورمون استروئیدی عمل می کند و مشخص شده است درون سلول ها گردش می کند.

زمانی که ویتامین D بیش از حد در بدن وجود داشته باشد، جایگاه هایی که ویتامین می تواند در آنها قرار بگیرد – از قبیل گیرنده های پروتئین و حامل ها – پر می شوند و نمی توانند پیوند موفقیت آمیزی با آن داشته باشند.

از این زمان به بعد ترکیبی در بدن ترشح می شود که جذب کلسیم در روده را افزایش می دهد. این شرایط موجب هایپرکلسمی یا فزونی کلسیم در بدن می شود. بخش های دیگری که تحت تاثیر قرار می گیرند شامل اندام های نرم مانند ریه ها، کلیه ها و قلب می شوند.

احتمال شکل گیری برخی شرایط جزئی مانند موارد زیر وجود دارد:

حالت تهوع و استفراغ

یبوست

خستگی عضلانی و استخوان درد

اضطراب و افسردگی

سردرگمی

مقدار مصرف توصیه شده روزانه ویتامین D باید کمتر از ۴,۰۰۰ واحد بین المللی باشد. این در شرایطی است که احتمال ابتلا به مسمومیت ویتامین D از طریق رژیم غذایی یا قرار گرفتن در معرض نور خورشید بسیار کم است.

برای وقوع مسمومیت، بیمار باید دارای سطح ویتامین D بیش از ۱۵۰ نانوگرم در میلی لیتر (۳۷۵ نانومول در لیتر) در خون خود باشد.

خوشبختانه، تقریبا تمامی موارد سمیت قابل برگشت هستند. افزون بر این، موارد بسیار کمی موجب کلسیفیکاسیون شریان ها یا نارسایی کلیوی می شوند.

علائم مسمومیت

گاهی اوقات، مسمومیت با ویتامین D با هیچ نشانه ای همراه نیست. با این وجود، در موارد متوسط برخی از شرایط زیر پدیدار می شوند:

هایپرکلسمی

حالت تهوع و استفراغ

یبوست

اضطراب

ضعف

تغییر در هشیاری

پرفشاری خون

نارسایی کلیوی

از دست دادن شنوایی

اقدامات لازم برای رفع مسمومیت با ویتامین D

ابتدا، شما باید مشاوره پزشکی داشته باشید. پزشک آزمایش های لازم را برای تعیین سطوح ویتامین D در خون تجویز خواهد کرد. پیش از معاینه پزشک نباید به آزمایشگاه مراجعه کنید.

اگر سطوح ویتامین D به طور غیر طبیعی بالا است، مصرف مکمل ویتامین D را کنار بگذارید. اگرچه، حتی زمانی که میزان مصرف روزانه تا ۱۰,۰۰۰ واحد بین المللی نیز باشد، خطر مسمومیت کم است. با این وجود، بهتر است میزان مصرف را کمتر از ۴,۰۰۰ واحد بین المللی حفظ کنید. در مورد کودکان و سالمندان، میزان مصرف ۷۰۰ واحد بین المللی در روز کفایت می کند.

شما باید از میزان مصرف ویتامین D خود در روز آگاه باشید. اگر به میزان کافی در معرض نور خورشید قرار می گیرید، نیازی به مصرف مکمل نیست. به طور کلی، مصرف مکمل برای افراد ساکن در مناطقی با میزان مواجهه کم با نور خورشید مفید است.

میزان دریافت ویتامین D از رژیم غذایی را ارزیابی کنید. ماهی، لوبیاها، شیر غنی شده، یا آب پرتقال در هر وعده می توانند بین ۶۰۰ تا ۱,۰۰۰ واحد بین المللی از این ویتامین را تامین کنند. در کنار قرار گرفتن در معرض نور خورشید، این برای تامین ویتامین D مورد نیاز بدن کفایت می کند.

همچنین، کاهش مصرف مکمل ها یا مواد غذایی سرشار از کلسیم ضروری است.

در همین حال، میزان مصرف محصولات حاوی سدیم و همچنین مایعات را افزایش دهید.

باید به این نکته اشاره داشت که ماه ها یا حتی سال ها ممکن است طول بکشد تا میزان بیش از حد ویتامین D خود را نشان دهد، از این رو شرایطی دشوار برای تشخیص محسوب می شود. از این رو، آشنایی با نشانه های این شرایط و تمییز دادن آن از بیماری های دیگر اهمیت دارد.