به گزارش ایسنا و به نقل از ناسا، در تاریخ یک سپتامبر ۲۰۱۷ سایه قمر “آمالتئا” بر روی سطح سیاره مشتری افتاد و فضاپیمای “جونو” (Juno) موفق شد این صحنه را ثبت کند.

“آمالتئا” یکی از ماه‌های مشتری است و ابعاد آن ۲۵۰×۱۴۶×۱۲۸ کیلومتر، جرم آن حدودا ۲۰۸ ×۱۰۱۶ کیلوگرم و نیم‌قطر بزرگ آن ۳۶۶ هزار و ۱۸۱ کیلومتر است. این ماه در سال ۱۸۹۲ کشف شد.

این تصویر از ارتفاع ۳۸۵۸ کیلومتری بالای ابرهای مشتری و در هشتمین پرواز نزدیک فضاپیمای جونو بر فراز سیاره مشتری گرفته شده است.

“جونو” فضاپیمای رباتیک بدون سرنشینِ ناسا است  که در پنجم اوت ۲۰۱۱ از فلوریدا به فضا پرتاب شده و شرکت لاکهید مارتین و مؤسسه تحقیقات جنوب غربی سازنده و پیمان‌کار هدایت آن هستند. این کاوشگر در چهارم ژوئیه ۲۰۱۶ پس از طی ۲٫۸ میلیارد کیلومتر در مدار قطبی سیاره مشتری قرار گرفت.

این فضاپیما در مدار قطبی این سیاره قرار گرفته تا ترکیب میدان گرانشی، میدان مغناطیسی و مَگنِتوسفِر  مشتری را بررسی کند.

 جونو همچنین تلاش‌هایی برای یافتن سرنخ‌هایی در مورد چگونگی تشکیل شدن این سیاره، از جمله احتمال داشتنِ یک هسته سنگی، مقدار آب موجود در ژرفای جو آن، توزیع انبوه جرمی و بادهای عمیق آن انجام می‌دهد که سرعت آنها می‌تواند تا ۶۱۸ کیلومتر (۳۸۴ مایل) در ساعت برسد.

جونو دومین فضاپیمایی است که مدار مشتری را دور می‌زند؛ پس از فضاپیمای “گالیله”(Galileo) که از ۱۹۹۵ تا ۲۰۰۳ این سیاره را دور زد.

فضاپیمای جونو نیروی مورد نیاز خود را از آرایه‌های خورشیدی می‌گیرد، روشی که معمولا توسط ماهواره‌های مستقر و مشغول به کار در مدار زمین یا در درون منظومه شمسی استفاده شده، در حالی که مولد گرما-الکتریک رادیوایزوتوپی معمولا برای ماموریت به بخش بیرونیِ منظومه شمسی و فراتر از آن استفاده می‌شود، با این حال، برای جونو، سه بال خورشیدی که بزرگترین پنلی است که تا کنون بر روی کاوشگرهای سیاره‌ای مستقر شده، نقشی اساسی در ایجاد ثبات در فضاپیما و تولید قدرت بازی می‌کنند.