میان دورود (جنوب عراق کنونی) خاستگاه کهن‌ترین تمدن بشری بوده است.

گودِآ فرمان‌روای شهر لاگاش بود.

علاوه بر سومری‌ها، اکدی‌ها، اموری‌ها، آشوری‌ها، کلدانی‌ها همگی حکومت تشکیل ‌دادند.

هیتی‌ها و میتانی‌ها (در شمال) و ایلامی‌ها و کاشی‌ها (در شرق) از جمله‌ی همسایگان سومری‌ها بودند.

در حدود ۲۴۰۰ ق.م. اقوام اَکدی که در مرکز میان‌‌دورود می‌زیستند با هجوم به شهرهای سومری توانستند برآنان غلبه کنند.

حدود دو قرن بعد گوتی‌ها از کوهستان‌های شمالی شرق هجوم بردند و به حکومت جانشینان سارگن خاتمه دادند. تسلط آنان حدود یک قرن به طول انجامید.

در حدود ۲۰۰۰ ق.م. ایلامی‌ها که در جنوب و غرب ایران حکومت داشتند و همواره با سومریان درگیر بودند، آنان را شکست دادند و برای همیشه به قدرت سیاسی سومریان خاتمه دادند.

آشوری‌ها اقوام‌جنگ‌جویی بودند که از قرن‌ها قبل در شمال میان‌دورود سکونت داشتند. درقرن نهم ق.م. شالمانسار سوم از پادشاهان آشوری توانست قلمرو آشور را تا سواحل مدیترانه گسترش دهد.

پادشاه آشور مصر را فتح کرد و نیز با حمله به شهرهای ایلام به حیات سیاسی آنان خاتمه داد. پایتخت آشوری‌ها شهر نینوا بود که غارت سرزمین‌های اطراف ثروت‌های زیادی را به آن سرازیر کرد.

آخرین قومی که بیش از یک قرن در میان‌دورود حکومت کردند کلدانی‌ها بودند آنان در جنوب میان‌دورود می‌زیستند.

دروازه‌ی ایشتار در بابل که در موزه‌ای در شهر برلین (آلمان) قراردارد.

بنیانی‌ترین عامل پیدایش شهرها و رونق زندگی اجتماعی در گذشته کشاورزی بوده است.

سومریان و اقوام پس از آنان با هند، مصر و آسیای میانه مناسبات بازرگانی داشته‌اند.

قدیمی‌ترین کتاب‌خانه‌های جهان در میان‌دورود پدید آمده است.

نجوم از مهم‌ترین دانش‌هایی است که مردم میان‌دورود در آنان پیشرفت چشمگیری کردند علت این امر را پرستش ستارگان و تاثیر حرکات آنان در سرنوشت انسان‌ها دانسته‌اند.