زیست‌شناسان دریایی از دانشگاه کیوتو در ژاپن در این مطالعه متوجه شدند که کرم‌های حلقوی پرتاران صدایی به اندازه ۱۵۷ دسی‌بل تولید می‌کنند، این در حالی است که انسان صدای ۱۰ دسی‌بل را می‌شنود و شنیدن صداهای حدود ۱۳۰ دسی‌بل دردناک هستند و می‌توانند به گوش انسان آسیب بزنند.

محققان در مقاله‌ای در رابطه با این مطالعه نوشتند که صداهای تولید شده توسط این کرم‌های حلقوی ۲۹ میلی‌متری با صداهای تولید شده توسط خرچنگ میگوها که از بلندترین صداهای بیولوژیکی ثبت شده در اعماق دریاست، قابل مقایسه است.

این خرچنگ میگو که Synalpheus paraneomeris نام دارد با تولید یک صدای ۱۸۹ دسی‌بلی صید خود را بی‌حس می‌کند؛ این صدا به اندازه‌ای بلند است که شیشه را می‌شکند.

اما این کرم حلقوی اسفنجی که زمانی محققان تصور می‌کردند ساکت است در یک رفتار مشاجره‌ای که زیست‌شناسان آن را «مبارزه با دهان» می‌نامند، این صدای بلند ۱۵۷ دسی‌بلی را تولید کرد.

به باور پژوهشگران، این صدای بلند می‌تواند محصول جانبی یک حمله سریع با دهان باشد اما در عین حال به برقراری ارتباطات با افراد هم‌گونه نیز کمک می‌کند.