عدم تعادل شدیدا آسیب‌زاست و حتی می‌تواند نقطه تمایز بین سالمند سالم و ناسالم تلقی شود. سالمندانی که دچار بی‌تعادلی هستند به‌طور کلی افرادی کم طاقت‌اند. خستگی، کاهش وزن، ضعف عضلانی و کاهش جدی و فزاینده تحرک از شواهد اصلی عدم تعادل به شمار می‌روند.

به گزارش بهداشت نیوز: با افزایش سن و شیوع انواع بیماری‌ها در سنین بالاتر، عدم تعادل بیشتر می‌شود. عدم تعادل به شدت کم‌تحرکی را افزایش می‌دهد و اگر فرد سالمندی چاق باشد، بر شدت کم‌تحرکی خواهد افزود.
عدم تعادل زندگی را بی‌کیفیت می‌کند و استقلال فردی را از سالمند می‌گیرد. در نتیجه هر مداخله‌ای که بتواند جلوی پیشرفت عدم تعادل را بگیرد، به شدت استقبال می‌شود به خصوص اگر کم هزینه باشد. ورزش‌درمانی، یکی از بهترین مداخله‌ها در این مورد است. ورزش درمانی در کسانی که دچار عدم تعادل هستند نه تنها هیچ منعی ندارد بلکه عدم تعادل یکی از موارد قطعی تجویز ورزش درمانی است.
بعد از ۳۰ سالگی، ظرفیت هوازی بدن به سه دلیل کاهش می‌یابد؛ یک-قابلیت اکسیژن رسانی قلب و رگ‌ها کم می‌شود، دو- قابلیت اکسیژن‌گیری عضلات پایین می‌آید و سه-حجم عضلات کم شده و حجم چربی بدن افزایش می‌یابد.
ورزش‌های هوازی-استقامتی، ظرفیت هوازی را افزایش می‌دهند. افزایش ظرفیت هوازی نیز با کاهش عدم تعادل همراه است. کاهش ظرفیت هوازی در سالمندان بی‌تحرک دو برابر سالمندان کم تحرک است. پیاده‌روی با شدت حدود ۸۰ درصد حداکثر ضربان قلب به مدت حداقل دوازده هفته یکی از بهترین ورزش‌ها برای این مورد محسوب می‌شود.

حجم و قدرت عضلات با پیشرفت سن کاهش می‌یابند
بین ۵۰ تا ۷۰ سالگی، ۳۰ درصد از حجم و قدرت عضلات کاسته می‌شود که البته بعد از ۷۰ سالگی وضع بسیار بدتر است. حداقل ۱۰ هفته کار با وزنه نتایج بسیار خوبی در زمینه افزایش قدرت و حجم عضلات سالمندان دارد.
به تحقیق ثابت شده که پیاده‌روی حداقل سه روز و حداکثر پنج روز در هفته با شروع ۱۰ دقیقه در روز و با شدت ۶۵ درصد و افزایش نیم دقیقه هر هفته و افزایش ۱ درصد از شدت و کار با وزنه با شروع از ۲۵۰ گرم و افزایش حدودا ۵۰ گرم در هفته (یعنی حدودا ماه اول ۲۵۰ گرم ماه دوم ۵۰۰ گرم ماه سوم ۷۵۰ گرم ماه چهارم به بعد یک کیلو) یک روز در میان به مدت یک سال، مشکل نداشتن تعادل یک نفر از هر ۸ نفر را درمان کرده و در ۷ نفر دیگر هم به میزان حداقل ۲۰ درصد کاهش یافته است.
منظور از افزایش یک درصد از شدت این است که فرد سالمند طی دو ماه اول پیاده‌روی سبک داشته باشد به نحوی که هنگام پیاده‌روی بتواند راحت حرف بزند و برای هر جمله که می‌گوید، یکبار نیاز به نفس داشته باشد ولی در ماه‌های سوم و چهارم با شدت متوسط راه برود یا برای هر سه کلمه نیازمند یک نفس باشد. از ماه پنجم باید بر شدت پیاده‌روی افزوده شده و سنگین راه برود یعنی برای هر کلمه که می‌گوید نیازمند یک نفس باشد.