به گزارش بهداشت نیوز کودکان وقتی که خوب شنیده می‌شوند و احساس می‌شوند،‌ بیشتر اعتماد می‌کنند.

اگر نتوانند از طرف شما به این اطمینان و آرامش‌خاطر برسند،‌ سعی می‌کنند این ارتباط را با دیگری برقرار کنند.

والدینی که می‌دانند کجا سکوت کنند و به فرزندشان در این خصوص احترام می‌گذارند،‌ فضای مطمئن و امنی را ایجاد می‌کنند و رابطه عمیق‌تری با فرزندشان ایجاد می‌کنند.

چگونه سکوت کنیم و فقط شنونده باشیم؟

برای شروع، فقط سکوت کردن را تمرین کنید. شاید سخت‌ترین بخش کار هم، همین باشد.

در قدم بعدی با حس همدردی و درک کامل به صورتش نگاه کنید و حرفی نزنید. این کار نباید طولانی‌مدت شود.

فقط در حد یک سکانس کوتاه،‌ فقط برای اینکه به او بفهمانید هستید و از او در هر حال مراقبت می‌کنید.

در قدم سوم،‌ از او به حرف زدن دعوت کنید: «دلت می‌خواد با هم حرف بزنیم؟» نه بیشتر.

اگر تمایل داشت قبول می‌کند. اگر نه هیچ اصراری نداشته باشید. تا وقتی که رد می‌کند و نمی‌خواهد با شما حرف بزند، سکوت کنید.

احساساتتان حتماً اذیت می‌شود، ولی جایی آرام بنشینید یا اینکه کار دیگری انجام دهید. او تلاش می‌کند یاد بگیرد که خودش با مشکلات دست و پنجه نرم کند.

این اتفاق یک روند سریع نیست و البته به سرعت هم جواب نمی‌دهد. این سکوت و حرف نزدن‌ها، او را از بین نمی‌برد.

به موضوعات دیگر شروع به حرف زدن با او کنید تا فکرش به سمت و سویی دیگر برود.

در مواقعی این چنینی چگونه رفتاری درست است؟

* سعی کنید در دسترس او باشید. بدون ایجاد مزاحمت و کنکاش‌های مداوم، با تکنیک‌های آرامش‌طلبی و آرامش‌بخشی، سعی کنید رشته‌های ارتباطی را نگه دارید.

* علیه او گارد نگیرید و کنارش بمانید.

* سکوت را تا جایی که او می‌خواهد ادامه دهید، ولی با صلح و صمیمیت.

در اواخر کودکی و آغاز دوران نوجوانی، مشکلاتی این چنینی بیشتر می‌شود.

سرکشی و نافرمانی از والدین بیشتر می‌گردد. کودکان احساس استقلال‌طلبی بیشتری می‌کنند.

درگیری و نزاع بیشتر می‌شود.

معمولاً کودکان و نوجوانان در چنین شرایطی، شروع به فاصله گرفتن می‌کنند و دائم از شما می‌خواهند که با آنها حرف نزنید.

راهکار چیست؟

* به جای پر چانگی، سعی کنید بیشتر عمل کنید: در زمان‌های کوتاه با آنها حرف بزنید.

جملات طولانی و مفصل را رها کنید. آن‌ها کمتر حوصله توضیح دادن دارند و باید برای حرف زدن سر ذوق بیایند. از مهارت‌های کلامی بهره‌مند شوید.

* سعی کنید که ابتدا همنشین خوبی برای او باشید: کاری کنید که حرف زدن با شما برای او جذاب باشد.

آن‌ها در این شرایط سنی، حوصله ساعت‌ها حرف زدن را ندارند. به جای پیام اخلاقی دادن، یک دوست خوب برایش باشید.

سرزنش نکنید و به او اطمینان بدهید که حالش را درک می‌کنید، حتی اگر با هم حرفی نمی‌زنید.

* انتظارات خود را رها کنید: قبلاً راجع به آنها گفته‌اید و بازگو کردن دائمی‌شان باعث لوس شدن آنها می‌شود.

در برخی شرایط روحی و عاطفی، نباید به فکر انتظارات خویش از آنها باشید. او نیاز دارد درک شود، نه اینکه مدام بایدها و نبایدها را به رخش بکشید.

* به آنها احترام بگذارید: به خواسته‌ها و نظرات‌شان احترام بگذارید. بدون قضاوت کردن با آنها حرف بزنید.

کمی با فکر باز برخورد نمایید و ذهن بسته خود را کنار بگذارید. قطعاً نگرانی‌های جدی دارید، اما سعی کنید رابطه‌تان را با هم تقویت کنید.

* گاهی باید چند قدم دورتر ایستاد و فاصله گرفت: در هر رابطه‌ای لازم است که گاهی کمی عقب‌تر برویم و از دور به قضایا نگاه کنیم.

اگر شما با او رفتار منطقی و معقول داشته باشید،‌ او نیز با شما رفتاری درست و منطقی خواهد داشت.

* داشتن رابطه سالم مهم است: آغاز نوجوانی با تغییرات زیادی همراه است، هم به لحاظ فیزیکی و هم روانی. دیدگاه فرزندتان را نسبت به خودتان تغییر دهید.

بگذارید مطمئن باشد که حرف زدن با شما راحتش می‌کند. شما به او شهامت می‌دهید، گفتگوی صادقانه و درست با او برقرار می‌کنید و او می‌فهمد که می‌تواند به حرف‌های‌تان اعتماد کند، نه اینکه هر بار اعتمادش را از بین برده باشید و توقع داشته باشید هنوز هم بخواهد با شما هم‌صحبتی کند.