اپیوئیدها ترکیبات مخدری هستند که به گیرنده‌های MOR در مغز متصل می‌شوند تا حس خوشحالی و سرخوشی را در بدن ایجاد کنند. اثر این مخدرات خیلی طولانی بوده و گاهی لازم است که این اثرات کوتاه‌مدت باشند. از این رو باید ترکیبات پادزهر برای از بین بردن این حس سرخوشی به کار گرفته شود. نالوکسون یک ترکیب شناخته شده برای از بین بردن این حس است اما نالوکسون تنها نیم ساعت تا یک ساعت در بدن دوام دارد این در حالی است که دوام درازمدت‌تر این ماده موردنیاز است.

به دلیل این فقدان تطابق، باید دوزهای مختلفی از پادزهر به بدن بیمار تزریق شود تا فرآیند خنثی‌سازی انجام شود و این در حالی است که برای برخی بیماران امکان تکرار تزریق وجود ندارد بنابراین بعد از یک ساعت از تزریق نالوکسون، مشکلاتی برای بیمار به‌وجود می‌آید. برای حل این مشکل، محققان اقدام به توسعه روش رهایش دارو کردند که در آن می‌توان پادزهر را تا ۲۴ ساعت در بدن پایدار نگه داشت.

نالوکسون با اسید پلی‌لاکتیک اسید ترکیب می‌شود تا پلیمر نالوکسون ایجاد شود. با افزودن این پلیمر به محلول حاوی پلی‌وینیل الکل می‌توان نانوذراتی را تولید کرد که ۳۰۰ نانومتر قطر دارند.

سعادیه اوریک از محققان این پروژه می‌گوید: «با همکاری آزمایشگاه بندیکت کولبر در دانشگاه دوکوسن، نانوذراتی ساخته شده است که می‌توان با آن دوام نالوکسون را برای بلوک کردن مورفین افزایش داد به طوری که نالوکسون تا ۲۴ ساعت در بدن باقی می‌ماند. گام بعد در این پروژه آن است که این روش برای بلوک کردن فنتالین توسعه داده شود.»

این پروژه در موش‌های آزمایشگاهی مورداستفاده قرار گرفته است. محققان قصد دارند تا این تحقیقات را ادامه داده و تاثیر ابعاد ذرات را روی رهایش نالوکسون از نانوذرات مورد بررسی قرار دهند.