به رغم خاموش بودن دیگر ساعت های زیستی بدن از جمله ساعت اصلی مغز، کبد تشخیص می داد ساعت چند است، به تغییرات نور در ساعات مختلف شبانه روز واکنش نشان می داد و به فعالیت های حیاتی خود از جمله آماده سازی برای هضم غذا و تبدیل گلوکز به انرژی، ادامه می داد.

ساعت زیستی کبد احتمالاً از طریق سیگنال هایی که از ارگان های دیگر دریافت می کند، قادر به تشخیص نور بوده است. آنچه از این فرضیه پشتیبانی می کند این امر است که موش ها تنها وقتی در شرایط تاریکی مطلق و مستمر قرار می گرفتند، این ساعت از کار می افتاد.

به گفته ی دونالد برن استاد شیمی زیستی، «نتایج به دست آمده کاملاً غافلگیرکننده بودند. هیچکس فکرش را هم نمی کرد که کبد یا پوست تا این اندازه تحت تاثیر مستقیم نور قرار گیرند.»

سبک زندگی مدرن امروزی ساعت بدن افراد را به هم زده است. چیزی که می‌تواند به بروز افسردگی، آلرژی، پیری زودرس، سرطان و دیگر مشکلات از این دست، منجر شود. به گفته دست اندرکاران این پژوهش، انجام آزمایش های بیشتر بر روی موش ها می تواند به کشف راه هایی برای تنظیم ساعت بدن انسان ها بیانجامد.

جزئیات این دو پژوهش که با همکاری محققان دانشگاه کالیفرنیا و موسسه تحقیقات زیست پزشکی در بارسلونای اسپانیا انجام شد، در مجله Cell منتشر شده است.