اکنون ثابت شده که ماه دو چهره دارد؛ آن چهره صاف‌تر رو به زمین قرار دارد و چهره دیگری که در پشت ماه است دارای هزاران خلل و فرج بوده و ناهموار است.
حالا دانشمندان می‌دانند که چرا این دو نیم‌کره ماه با هم بسیار متفاوت‌اند، بر اساس نتایج یک مطالعه جدید، یک برخورد قدیمی میان یک سیاره کوتوله و ماه یک اثر همیشگی بر سطح ماه باقی گذاشته است.
محققان پیش‌تر، بر این باور بودند که زمین میزبان دو ماه بوده که میلیاردها سال پیش در هم ادغام شده‌اند. دانشمندان سیاره‌ای نیز قبلاً احتمال یک برخورد میان یک سیاره کوتوله و ماه را مطرح کرده بودند.
بر اساس این سناریو، چنانچه ماه در روزهای اولیه تشکیل منظومه شمسی به یک سیاره کوتوله برخورد کرده باشد، ساختار پوسته ماه باید اثر چنین برخوردی را نشان دهد.
اکنون محققان موسسه علوم فضایی دانشگاه علم و صنعت ماکائو در چین، با بررسی میدان گرانشی ماه موفق شدند که محل چنین اثری را پیدا کنند.
آن‌ها خاطرنشان کردند که داده‌های گرانشی دقیقی که توسط «آزمایشگاه بررسی گرانش و ساختار درونی ماه» (GRAIL) به دست آمده، بینش جدیدی نسبت به ساختار پوسته قمری ارائه داده است.
محققان سناریوهای مختلفی را در رابطه با این برخورد شبیه‌سازی کردند تا متوجه شوند که چه نوع برخوردی ساختارهای پوسته‌ای مشابه با ساختاری ایجاد کرده است که امروز بر سطح ماه قرار دارد،
الگوها نشان دادند که یک برخورد میان ماه و جرمی اندکی کوچک‌تر از سیاره کوتوله «سرز» (Ceres)، می‌تواند بهترین توضیح برای دو چهره‌ای بودن ماه باشد.
جالب توجه است که شبیه‌سازی‌ها نشان می‌دهند که این سیاره کوتوله به سمت جلویی ماه برخورد کرده است اما آوار زیاد ناشی از این برخورد بر سطح پشتی ماه قرار گرفته است.
دانشمندان بر این باورند که چنین رخداد بزرگی، توضیح می‌دهد که چرا پوسته سطح پشتی ماه به‌طور قابل‌توجهی ضخیم‌تر از پوسته سطح جلویی ماه است.
این سناریوی جدید برخورد، همچنین می‌تواند به توضیح اختلاف‌ها در ایزوتوپ‌های پتاسیم، فسفر و عناصر کمیاب خاکی مانند تنگستن -۱۸۲ بر سطح زمین و ماه کمک کند.
نتایج این شبیه‌سازی‌ها در مجله Geophysical Research: Planets منتشر شده است.