گروهی از محققان با الهام از بادکش‌های اختاپوس، نوعی حسگر زیستی مبتنی بر گرافین ساختند که قادر است مجموعه‌ای از حرکات و فشار را در محیط‌های خشک و مرطوب حس کند.

برای این که حسگرهای زیستی به درستی عمل کنند و موثر باشند، لازم است قابلیت چسبیدن به سطح پوست خشک و مرطوب را داشته باشند و موجب ناراحتی کاربر نشوند. به همین علت بستری که مواد و ساختار حسگر روی آن قرار می‌گیرند، دارای اهمیت زیادی است. الیاف بافته شده معمولا یک گزینه محبوب است، اما به ویژه روی بخش‌هایی از پوست که دارای مو هستند، به درستی به سطح پوست نمی‌چسبد.

 همچنین الیاف عادی نسبت به محیط‌های مرطوب آسیب‌پذیر هستند و چسب‌ها کارآیی خود را در مجاورت آب از دست می‌دهند. در محیط خشک نیز چسبندگی آن‌ها بیش از حد شده و هنگام جدا کردن حسگر از پوست موجب درد کاربر می‌شوند. برای حل این مشکلات، محققان بستری از جنس الیاف مبتنی بر گرافین ساختند که با استفاده از ساختاری شبیه به بادکش‌های اختاپوس، به پوست می‌چسبد.

 برای ساخت این حسگر، محققان پارچه‌ای از جنس پلی اورتان و پلی استر را با لایه‌ای از اکسید گرافین پوشانده و درون اسکوربیک اسید یا ویتامین ث قرار دادند تا رسانش الکتریکی آن افزایش یابد.

 سپس لایه‌ای از گرافین و فیلم پلی دی‌متیل سیلوکسان روی آن ایجاد کردند تا یک مسیر رسانا از حسگر به پوست کاربر ایجاد شود. در مرحله پایانی نیز ساختاری شبیه به بادکش‌های اختاپوس روی فیلم ایجاد کردند. این حسگر قادر است مجموعه‌ای از حرکات و فشار را در محیط‌های خشک و مرطوب حس کند. همچنین قادر است مجموعه‌ای از فعالیت‌های انسان از جمله سیگنال‌های نوار قلب، ضربان و الگوی سخنرانی را تشخیص دهد.

 گزارش کامل این تحقیقات در نشریه ACS Applied Materials & Interfaces منتشر شده است.