مواد هیبریدی شامل واحدهای سازنده پلیمرها و رشته‌های دی‌ان‌ای می‌توانند به‌عنوان حامل برای انتقال مواد غذایی عمل کرده و در نتیجه همگرایی بین شیمی آلی، شیمی پلیمر و زیست‌شناسی مولکولی ایجاد می‌کنند.
دی‌ان‌ای به‌عنوان جعبه ابزار می‌تواند به کار گرفته می‌شود و از آن می‌توان برای ساخت داربست‌های ساختاری قابل برنامه‌ریزی استفاده کرد. بنابراین دی‌ان‌ای گزینه مناسبی برای تولید نسل جدیدی از مولکول‌هاست که با تغییر توالی موجود روی دی‌ان‌ای امکان تولید ساختارهای مختلف وجود دارد.
اما یک گروه تحقیقاتی به رهبری «هو» اقدام به بررسی نانوفناوری دی‌ان‌ای آمفی‌فیلیک کرده‌اند. دی‌ان‌ای آمفی‌فیلیک با استفاده از ساختارهای آب‌گریزی ساخته شده که با کمک پیوندهای کووالانسی به بخش آب‌دوست متصل شده است که معمولا یک مولکولی کوچک یا یک پلیمر است. در واقع روی ساختارهای دی‌ان‌ای آمفی‌فیلیک هر دو گروه آب‌دوست و آب‌گریز وجود داشته که با پیوند کوولانسی کنار هم قرار گرفته‌اند. این رشته‌های آمفی‌فیلیک امکان برهم‌کنش میان نانوساختارهای دی‌ان‌ای را با دولایه‌های لیپیدی مصنوعی، حاملین غشاء و سلول‌ها فراهم می‌کنند.
نویسندگان این مقاله به بررسی سنتز، آرایش مولکولی از حالت مایسل به لیپوزم و برهم‌کنش‌های مختلف این ساختار پرداخته‌اند. همچنین شاخص‌هایی نظیر عوامل موثر بر برهم‌کنش‌های رشته‌های دی‌ان‌ای و پایداری کمپلکس‌ها نیز در این مقاله مورد مطالعه قرار گرفته و در ادامه، مشخصه‌یابی ساختارهای آمفی‌فیلیک انجام شده است.
در بخشی از این مقاله نیز کاربردهای زیستی این ساختارها از رهایش دارو گرفته تا ایمنی‌درمانی، خاموش‌کردن ژن، حسگری و گیراندازی سلولی تشریح شده است. برای مثال، در بخش رهایش دارو، خود دی‌ان‌ای به تنهایی اثر درمانی یا کاربرد ژنتیکی ندارد اما می‌توان مواد مختلفی را روی آن قرار داد تا به‌عنوان حامل برای این مواد مورداستفاده قرار گیرد.
آندریاس هرمان و همکارانش از موسه لایبنیتز متقاعد شدند که این حوزه در حال رشد بوده و از این ساختارها می‌توان در حوزه‌های تومورشناسی و واکسن استفاده کرد.