به گزارش بهداشت نیوز: دوچرخه‌سواری ورزشی خوب برای قلب و عضلات است و ممکن است به بهبود توانایی راه رفتن، حفظ تعادل و بالا رفتن از پله‌ها هم کمک کند. می‌گویند پس‌ازاینکه فرد دوچرخه‌سواری را یاد گرفت، هیچ‌گاه این مهارت را فراموش نمی‌کند، بنابراین شاید زمان آن رسیده باشد که شما سوار این وسیله دوچرخ یا سه‌چرخ شوید و از سودمندی‌های آن برخوردار شوید. دوچرخه‌سواری هم فعالیتی اجتماعی است، هم سرگرم‌کننده است و هم باعث می‌شود که شما از خانه بیرون بیایید و ورزش کنید.
در زیر به فواید اصلی جسمی دوچرخه‌سواری می‌پردازیم:

• دوچرخه‌سواری بر مفاصل فشار زیادی نمی‌آورد: هنگامی که روی دوچرخه می‌نشینید، وزنتان روی یک جفت استخوان در لگن‌تان به نام توبروزیته‌های ایسکیال (برجستگی‌های استخوان نشیمنگاهی) می‌افتد، درحالی‌که در هنگام راه رفتن وزن شما روی پاهایتان می‌افتد. این وضعیت تحمیل وزن به‌خصوص برای افرادی که دچار درد و سفتی مفاصل مربوط به افزایش سن هستند، خوب است.

• رکاب زدن یک ورزش هوازی است: فعالیت هوازی هنگام رکاب زدن دوچرخه برای قلب، مغز و رگ‌های خونی خوب است. فعالیت هوازی همچنین باعث آزادی اندورفین‌ها با مواد افیونی درون‌زای بدن می‌شود و احساس خوشی در فرد ایجاد می‌کند.

• دوچرخه‌سواری باعث ساختن عضله می‌شود: شما در مرحله قدرتی رکاب زدن (به پایین فشار دادن پایی دوچرخه)، از عضلات گلوتئوس یا سرینی، عضلات چهار سر ران در جلوی آن و عضله گاستروکنمیوس یا دوقلو و عضله سولئوس یا نعلی در پشت ساق استفاده می‌کند. در مرحله بازیابی (مرحله به عقب و بالا آمدن پایی) شما از عضلات همسترینگ در عقب ران و عضلات خم‌کننده در جلوی لگن استفاده می‌کنید. دوچرخه‌سواری عضلات دیگر را هم فعال می‌کند. شما از عضلات شکمی برای حفظ تعادل و راست ماندن و از عضلات بازو و شانه برای نگه‌داشتن دسته‌ها و فرمان دوچرخه استفاده می‌کنید.
  به فعالیت‌های روزمره شما کمک می‌کند: دوچرخه‌سواری باعث می‌شود که توانایی‌های شما برای حفظ تعادل راه رفتن، ایستادن و بالا رفتن از پله‌ها تقویت شود و بنیه جسمانی‌تان افزایش یابد.

• پا زدن به دوچرخه استخوان‌سازی را فعال می‌کند: فعالیت‌های مقاومتی مانند رکاب زدن باعث ایجاد کشش در عضلات می‌شود و بعد عضلات هم در استخوان کشش ایجاد می‌کند و این امر درنهایت باعث افزایش تراکم استخوان می‌شود.

ملاحظات ایمنی در دوچرخه‌سواری

پیش از اینکه دوچرخه‌سواری را شروع کنید، به‌خصوص اگر دچار بیماری قلبی، آرتریت یا پوکی استخوان هستید، از پزشکتان اجازه بگیرید. اگر دچار پوکی استخوان هستید، استفاده از سه‌چرخه را مدنظر قرار دهید که نسبت به دوچرخه پایدارتر است و خطر افتادن از روی آن کمتر است. اگر اخیرا دچار شکستگی استخوان شده‌اید، دوچرخه‌سواری نکنید، چراکه افتادن از روی دوچرخه ممکن است وضع را بدتر کند. هنگام دوچرخه‌سواری به یاد داشته باشید که ارتفاع زین باید در حدی باشد که امکان اندکی خم شدن در زانوهایتان را بدهد. نباید بگذارید که زانوهایتان در پایین‌ترین وضعیت پایی زاویه قائمه داشته باشند، چراکه در این صورت ارتفاع زین بیش‌ازحد بالا است و ممکن است از روی دوچرخه بیفتد.

سایر نکات: برای محافظت از سرتان کلاه‌خود ایمنی بگذارید، برای نگه‌داشتن پاهایتان در رکاب از بست پنجه استفاده نکنید، چراکه ممکن است در صورت افتادنتان باعث بدتر شدن جراحات شود؛ به‌تنهایی دوچرخه‌سواری نکنید؛ از مسیرهای مخصوص دوچرخه‌سواری استفاده کنید، پیش از دوچرخه‌سواری، در جریان آن و پس‌ازآن آب بدنتان را تامین کنید، از کرم‌های ضد آفتاب و عینک ضد آفتاب استفاده کنید.

نکاتی برای انتخاب تجهیزات دوچرخه

احتمالا می‌دانید که کلاه‌خود برای ایمنی در هنگام دوچرخه‌سواری یک ضرورت است. انتخاب نوع درست لباس و ترمز نیز دوچرخه‌سواری را ایمن‌تر و راحت‌تر می‌کند. این لباس‌ها معمولا از مواد بازتاب‌دهنده با رنگ نئون ساخته شده‌اند که باعث می‌شوند شما برای رانندگان در شب مرئی باشید. شورت‌های دوچرخه‌سواری دارای یک بالشتک ضخیم یا بخش چرمی هستند که از سایش جلوگیری می‌کنند و ضربه‌گیر هستند.

دوچرخه: به دنبال دوچرخه‌هایی باشید که فشار کمتری بر بدنتان وارد آورند، برای مثال دوچرخه ساحلی. این دوچرخه‌ها دسته‌های بالاآمده‌ای دارند که امکان نشستن قائم را می‌دهند، چرخ‌های پهن برای سواری نرم دارند، میله‌های زینشان جذب‌کننده ضربه است و میله تنه آن‌ها پایین قرار گرفته است، بنابراین لازم نیست که برای سوار شدن روی دوچرخه پایتان را بیش‌ازحد بالا بیاورید. یک نوع دیگر سه‌چرخه‌ها هستند که اگر پایداری‌تان روی پاهایتان کم باشد، سودمند هستند و دوچرخه‌های درازکش (recumbent) است که به شما اجازه می‌دهند به پشتی آن‌ها تکیه دهید و پا بزنید.

زین: زین دارای بالشتک‌های اضافی را بگیرید که حمایت کافی برای استخوان لگن‌تان فراهم آورد. از زینی استفاده کنید که فشار وارد بر میان‌دوراه، ناحیه میان دو استخوان لگن و پشت اعضای تناسلی را کاهش دهید. این منطقه محل عبور اعصاب و شریان‌هایی است که بخش تحتانی بدن را تغذیه می‌کند و فشار بیش‌ازحد بر آن‌ها می‌تواند باعث ایجاد بی‌حسی و گزگز در پاها شود. زین‌های کاهنده فشار ممکن است یک طراحی «بدون دماغه» یا «نعلی» داشته باشند.