به گزارش بهداشت نیوز دکتر حامد سجادپور با اشاره به اینکه مهمترین کاری که خانواده‌ها می‌توانند برای فرزندان خود انجام دهند، استعدادیابی است، اضافه کرد: استعدادیابی به این معناست که خانواده‌ها بدانند فرزند آنها در چه زمینه‌ای مستعدتر است و آن حوزه را شناسایی کنند تا کودک در مسیر توانایی‌های خود حرکت کند.

وی با اشاره به اینکه استعدادیابی در ۲۰ زمینه هوشی توسط متخصصان نیز انجام می‌شود، اظهار کرد: بعد از شناخت استعدادها باید استعداد کشف شده پرورش یابد به طور مثال وقتی کودکی در زمینه هوش فضایی مستعدتر باشد در آینده می‌تواند یک گرافیست و یا طراح اتومبیل، خوب شود.

سجادپور با تاکید بر اینکه برای پرورش استعدادها باید شرایط مناسبی برای کودکان فراهم کرد، افزود: بزرگترین معضل ما در زمینه استعدادیابی و پرورش استعدادها، نوع آموزش در مدارس است که از ۲۰ زمینه هوشی تنها بر روی سه هوش اطلاعات عمومی، واژگان و ریاضی تمرکز شده است و سایر حوزه‌ها به هیچ وجه کشف و شکوفا نمی‌شود.

یک روانشناس بالینی با بیان اینکه ممکن است عملکرد یک کودک در مدرسه کاملاً ضعیف باشد اما هوش فضایی برجسته‌ای داشته باشد، عنوان کرد: در این شرایط به علت نبود شرایط مناسب در مدارس، این استعداد کشف و شکوفا نمی‌شود و موجب می‌شود که کودک در مسیر استعداد و توانایی خود حرکت نکند.

وی با تاکید بر اینکه حجم زیادی از آموزش‌ها در مدارس باید در آزمایشگاه‌ها صورت بگیرد، ادامه داد: خانواده‌ها باید از یک سالگی برنامه‌هایی برای شکوفایی استعدادهای فرزندان خود داشته باشند به طور مثال یک کودک یک ساله اگر در گهواره باشد دنیا را از چند زاویه مختلف مشاهده می‌کند و هوش فضایی او به شدت تقویت می‌شود.

به گفته وی اگر مادر با کودک خود زیاد صحبت کند دایره واژگان کودک افزایش پیدا می‌کند و این مسئله مربوط به زمان تکلم وی نیست و باید تا قبل از تکلم کودک این صحبت‌ها وجود داشته باشد.

سجادپور با اشاره به اینکه دو کودک که هوش برابری دارند ممکن است در حوزه‌های کاملاً متفاوتی استعداد داشته باشند، اضافه کرد: دو کودک با ضریب هوشی ۱۲۰، یکی از آنها در آینده در رشته‌های جراحی به دلیل بالا بودن هوش اندام‌های جنبشی می‌تواند موفق باشد و دیگری در زمینه‌های دیگر موفقیت‌های چشمگیری به دست می‌آورد و شناخت این مسائل، نیازمند استعدادیابی کودکان است.