محققان برای ساخت ابزار به منظور جمع آوری عرق، ‌یک فیلم نازک از جنس پلی استر را با لایه‌ای از محلول سیلیس بسیار آبگریز پوشاندند. سپس حفره‌های بسیار کوچکی را درون سیلیس ایجاد کردند تا عرق در آن جمع شود. محققان در انتهای این حفره‌ها رنگدانه‌هایی را تعبیه کردند که در اثر تغییر pH یا تجمع کلراید، گلوکز یا کلسیم رنگ آن‌ها تغییر می‌کند. سپس لایه پشت این حسگر زیستی را به نوعی چسب آغشته کرده و آن را به پوست بیمار چسباندند.
در هنگام فعالیت بدنی بیمار، قطرات عرق او درون چاهک‌های ریز بانداژ جمع شده و رنگدانه‌ها شروع به تغییر رنگ کردند. سپس با عکسبرداری از حسگر و تجزیه و تحلیل آن با استفاده از یک نرم‌افزار موبایل مشخص شد pH عرق بیمار بین ۶٫۵ تا ۷ و میزان غلظت کلراید عرق او حدود ۱۰۰ میلی‌مولار است. همچنین توانستند میزان گلوکز و کلسیم موجود در عرق را نیز ردگیری کنند.
محققان در حال حاضر در تلاشند تا میزان حساسیت این حسگر جدید را افزایش دهند.
گزارش کامل این تحقیقات در نشریه Analytical Chemistry منتشر شده است.