«رأس ساعت ۱۲ فردا، شنبه‌ی هفته‌ی آینده، اولین روزِ ماه آینده‌ و…». اجرای تصمیمات، گاهی با چالشی عجیب به نام جست‌وجوی زمان رُند مواجه می‌شود؛ شروع فرایند اجرای یک تصمیم در آینده که از نظر شرایط آمادگی و توانمندی تفاوتی با زمان حال ندارد و فقط وسوسه‌انگیزتر است. مهم‌ترین پیامد منفی این کار، انباشته کردن زمان‌های آزاد و بعد به هدر دادن آن است. برای پر کردن فاصله‌ی تصمیم‌گیری تا اجرای به‌موقع آن، چند راهکار را در نظر داشته باشید:

تقسیم برنامه به اجزای کوچک‌تر

یکی از عوامل تمایل به تعویق انداختن کارها، دیدگاه ما به حجم فعالیت‌هاست. وقتی نوع برنامه‌ریزی ما با توان اجرایی‌مان هماهنگ نباشد، زمینه‌ای برای فرار از انجام فعالیت در زمان حال فراهم می‌شود. نکته‌ی تأمل‌برانگیز این است که تا زمان برطرف نشدن عوامل به‌تعویق‌انداختن، زمان‌های رُند نیز ابعاد بزرگ‌تر و دورتری به خود می‌گیرند. تقسیم فعالیت اصلی به چند بخش کوچک‌تر تأثیر فراوانی در سهولت اجرای آن دارد. برای موفقیت در این راهکار باید دید گسترده‌ا‌ی به برنامه‌ریزی کلی و اجزای کوچک‌تر آن پیدا کنید.

وضوح بیش‌تر در برنامه‌ریزی

پیچیده بودن اجزای برنامه‌ریزی و نامفهوم بودن دورنمای آن، در میان‌مدت و بلندمدت باعث ایجاد این ذهنیت نادرست می‌شود که اگر در زمان حال انگیزه‌ای برای اجرای یک فعالیت ندارید حتماً در آینده برای آن فرصتی مشابه خواهید یافت. یک برنامه‌ریزی دقیق و واضح، فعالیت‌های شما را زمان‌محور خواهد کرد. به طور مثال به یاد خواهید داشت که زمان حال به اجرای به‌موقعِ برنامه‌های پیش رو اختصاص دارد و زمان آینده شامل برنامه‌هایی برای اهداف بلندمدت است. برنامه‌ی واضح، شما را در نقطه‌ی دقیقی از قطار زمان قرار خواهد داد. به‌تعویق‌انداختن کارها هرگز باعث توقف روند شتابان زمان نمی‌شود. رُندترین زمان برای اجرای تصمیم‌گیری‌ها، زمان حال است.