به گزارش ایسنا و به نقل از تک‌تایمز، مردم زمین تنها کسانی نیستند که می‌توانند آفتاب‌سوختگی را تجربه کنند. رنگ‌بندی ماه نیز شاید یک نسخه از این زخم‌ها بر روی کره ماه باشد. برخی از این آفتاب‌سوختگی‌ها از زمین قابل مشاهده هستند.

یک گزارش از اداره ملی هوانوردی و فضانوردی آمریکا می‌گوید که بر خلاف زمین، ماه حفاظت کاملی در برابر انتشار مستقیم ذرات و تشعشع خورشید موسوم به “باد خورشیدی” ندارد و این کمبود حفاظت موجب آسیب به سطح این قمر می‌شود.

باد خورشیدی

باد خورشیدی از تاج خورشید (کرونا) به جهات مختلف خارج و منتشر می‌شود. از آنجایی که دمای تاج خورشید بسیار بالاست، گرانش خورشید نمی‌تواند مانع از انتشار آن شود.

باد خورشیدی با سرعت حدود ۱ میلیون مایل در ساعت (بیش از ۱ میلیون و ۶۰۰ هزار کیلومتر بر ساعت) حرکت می‌کند و بر قمرها، سیاره‌ها و دیگر مواد در فضای هلیوسفر تا فراتر از مدار پلوتو می‌وزد.

تفاوت بین زمین و ماه

در حالی که به نظر می‌رسد باد خورشیدی نیرویی بسیار آسیب‌زا است، ساکنان زمین نباید نگرانی به دل خود راه دهند. باد خورشیدی نیرویی مغناطیسی است و خوشبختانه زمین در احاطه یک میدان مغناطیسی طبیعی است و توانایی انحراف باد خورشیدی را دارد و تنها باقی‌مانده ناچیزی از باد خورشیدی قادر به رسیدن به جو زمین است.

اما وضعیت ماه در رابطه با بادهای خورشیدی داستانی متفاوت است. مهم‌تر از همه این که ماه میدان مغناطیسی ندارد. این باعث می‌شود که باد خورشیدی برای رسیدن به سطح این قمر هیچ مانعی بر سر راه خود نبیند.

با این حال سنگ‌های مغناطیسی در نزدیکی سطح ماه وجود دارند. چنین سنگ‌هایی میدان‌های مغناطیسی کوچکی را ایجاد می‌کنند که دامنه آنها از چند متر تا چند کیلومتر است.

از این منظر، حباب‌های کوچک مغناطیسی روی سطح ماه مانند کرم‌های ضد آفتاب عمل می‌کنند. دانشمندان بر این باورند که اگرچه این لکه‌ها برای حفاظت از انسان‌ها از تشعشعات خورشیدی کافی نیستند اما مطالعه آنها می‌تواند به جبران کمبود ایمنی فضانوردان در ماه کمک کند.

بررسی عمیق‌تر ساختار این حباب‌های مغناطیسی می‌تواند به کارشناسان کمک کند تا استراتژی‌هایی را برای محافظت از فضانوردان در آینده ارائه دهند.

“اندرو پاپه” دانشمند دانشگاه کالیفرنیا برکلی در حال حاضر این میدان‌های مغناطیسی موجود در سطح ماه را با کمک ناسا مطالعه می‌کند. وی همچنین به شبیه‌سازی شرایط مغناطیسی ماه می‌پردازد.

پوپ گفت: این میدان‌های مغناطیسی در برخی مناطق به صورت موضعی به عنوان کرم ضد آفتاب مغناطیسی عمل می‌کنند.

این میدان‌های مغناطیسی باعث تغییر مهمی در ظاهر سطح ماه می‌شوند. “رگولیث”(Regolith) بخشی از سطح ماه است که توسط همین میدان‌های مغناطیسی سطحی ماه از باد خورشیدی محافظت می‌شود، زیرا در زیر این حباب‌های مغناطیسی قرار دارد.

هنگامی که ذرات خورشیدی به سمت ماه حرکت می‌کنند، این حباب مغناطیسی آنها را به مناطق اطراف می‌فرستد و موجب یک واکنش شیمیایی می‌شود که سطح ماه را تیره می‌کند. چنین فرآیندی منجر به الگوهای بسیار متمایزی روی سطح ماه می‌شود که از دید ما مانند آفتاب‌سوختگی به نظر می‌آید.