انگور یکی از مهمترین میوه های تولید شده در جهان است که در گستره وسیعی از شرایط اقلیمی گرمسیری تا معتدل سرد و مرطوب تا خشک و بیابانی کشت می‌شود و پتانسیل موجود در این حوزه می تواند رونق اشتغال و کارآفرینی را به همراه داشته باشد.
در سال های اخیر سرمایه گذاری ها روی فعالیت های حوزه انگورکاری به علت سود دهی بالا و بازگشت سرمایه سریع با اقبال همراه شده است. اما این حوزه نیز همچون سایر حوزه ها با تنش هایی روبرو است. شوری یکی از این تنش های محیطی است که تولید این محصول را با مخاطره روبرو می کند. گزارش ها نشان می دهد در ایران ۳۰ درصد از اراضی زیر کشت آبی متأثر از شوری است. از آنجا که اغلب تاکستان های ایران در مناطق نیمه بیابانی واقع شده اند، آینده تولید انگور به عنوان یکی از مهمترین محصولات اقتصادی بخش باغبانی در گرو اصلاح و استفاده از پایه‌های مقاوم به شوری به ویژه یون کلر است.
بر این اساس محققان کشور در دانشگاه تهران با پشتیبانی صندوق حمایت از پژوهشگران و فناوران معاونت علمی و فناوری ریاست جمهوری طرحی با عنوان «بررسی تحمل به شوری برخی ژنوتیپ های انگور به منظور انتخاب پایه» انجام دادند. هدف از این تحقیق بررسی تحمل شوری و نحوه توزیع یون های مرتبط با تنش شوری در شش رقم و ژنوتیپ انگور از گونه ویتیس وینیفرا شامل شاهرودی (سرخ فخری)، سفید فخری، سبز انگور، دیوانه کاشمر، SH068 و GT01 در شرایط گلخانه‌ای بود.
با توجه به اینکه مناطق مختلف در ایران با مشکل شوری دست و پنجه نرم می کنند در این طرح پایه های مناسب برای پیوند انگور که شوری را تحمل کنند مشخص شد. البته میزان شوری در خاک های مناطق مختلف متفاوت است. خاک‌هایی که هدایت الکتریکی آن‌ها بیشتر از Ds/m 4 باشد جزء خاک های شورطبقه‌بندی می‌شوند. در این پژوهش پس از اتمام کار پایه هایی که تا میزان شوری ۵ و ۶ Ds/m را تحمل می کنند مشخص شدند.