دارویی جدید با استفاده از نانوذرات مغناطیسی ساخته شده است که می‌تواند خونریزی داخلی را متوقف و مقدار خون ازدست‌رفته را کم کند.

هر سال هزاران نفر در اثر خونریزی داخلی جان خود را از دست می‌دهند. داده‌های جمع آوری‌شده از سال ۱۹۹۷ نشان می‌دهد که حدود یک نفر از هر سیزده نفرِ درگیر خون‌ریزی داخلی از دنیا می‌روند و این نسبت برای بیمارانی که یک داروی داروهای ضد التهاب غیر استروئیدی (NSAID) یا آسپرین مصرف کرده‌اند، به نسبت یک نفر از پنج نفر می‌رسد. فقط در آمریکا سالانه بیست هزار نفر در اثر خونریزی دستگاه گوارش جان خود را از دست می‌دهند. این شرایطی دردناک و دشوار از نظر درمان است و موجب خطر جدی مرگ می‌شود.

دانشمندان دانشگاه ITMO در روسیه امیدوارند که بتوانند برای درمان بیماران خونریزی داخلی از نانوذرات استفاده کنند. این تیم تحقیقاتی ادعا دارد که ممکن است بتواند با استفاده از نانوذرات مغناطیسی حاوی ترومبین (پروتئینی که برای لخته خون ضروری است)، به‌طور مؤثر خونریزی داخلی را متوقف کند.

دستاوردهای مطالعه‌ی اخیر در ژورنال Scientific Reports منتشر شده است و در مورد اینکه داروی تولیدشده با استفاده از این نانوذرات، چگونه می‌تواند به‌صورت داخل وریدی مستقیما در محل جراحت ترزیق شود، بحث می‌شود. این دارو هنگام ترزیق درون رگ‌های خونی شبیه‌سازی شده، موجب تسریع زمانی ۶.۵ برابری تشکیل لخته‌ی محلی و کاهش از دست دادن خون تا ۱۵ برابر شد که نشان‌دهنده‌ی تأثیر فوق‌العاده‌ی دارو است.

رگ خونی شبیه‌سازی شده که پژوهشگران برای مطالعه‌ی کارایی این دارو از آن استفاده کردند

این ذارت معجزه‌آسا حاوی یک هسته‌ی ترومبین هستند؛ آنزیمی که موجب آغاز فرآیند تشکیل لخته‌ی خون می‌شود. پژوهشگران در ادامه این آنزیم را در ماتریکس متخلخلی از مگنتیت (γ-Fe2O3)، دومین عنصر اصلی قرار دادند. این ساختار به نانوذرات اجازه می‌دهد با یک میدان مغناطیسی خارجی، حرکت بسیار دقیقی در بدن انسان داشته باشند. با استفاده از یک آهنربا پزشک می‌تواند ذرات را حرکت دهد و آن‌ها را در مکان جراحت قرار دهد.

 این نانوذرات می‌توانند در کاهش مرگ‌ومیر ناشی از خونریزی داخلی کمک کننده باشد؛ ولی ساخت آن‌ها دشوار است. ولادیمیر وینوگرادوف، سرپرست آزمایشگاه، می‌گوید:

ساخت این نانوذرات آسان نیست و باید اندازه‌ی آن‌ها تا کمتر از دویست نانومتر حفظ شود؛ وگرنه برای ترزیق مناسب نخواهند بود. علاوه بر این شرایط سنتز ملایمی برای ساخت آن‌ها نیاز است؛ شرایطی که مولکول‌های ترومبین شکسته نشوند و فعالیت خود را به‌صورت کامل از دست ندهند. در نهایت باید این مسئله را هم مد نظر داشته باشیم که ما تنها می‌توانیم از عناصر سازگار زیستی استفاده کنیم.

به‌علت اینکه داروی اخیر از لحاظ زیستی مشکلی ندارد، دانشمندان مشخص نمی‌کنند که چگونه می‌توان نانوذرات را از بدن حذف کرد؛ بلکه می‌گویند این مواد می‌توانند برای مدت طولانی بدون خطر در بدن بمانند. برای نهایی شدن این مطالعات نیاز به آزمایش‌های بیشتر و سرمایه‌گذاری مناسب است؛ اما هنوز معلوم نیست چه مدت طول می‌کشد تا این درمان جدید در دسترس بیماران قرار گیرد.