یک تیم تحقیقاتی نجومی بین‌المللی به رهبری گوسپیا بتاگلیا (Giuseppina Battaglia) از موسسه‌ی اختر‌فیزیک IAC، نشانه‌ها‌یی از هاله‌ی بیرونی راه‌شیری یافته است. هاله‌ی بیرونی راه‌شیری شامل بقایا‌ی ستاره‌ها‌‌ی تشکیل‌شده در کهکشان‌ها‌ی کوتوله که زمانی از کهکشان خودمان جدا شده است.

بیش‌تر اطلاعاتی که از هاله‌ی بیرونی راه‌شیری داریم، در واقع از داخل کهکشان به‌دست آمده است. به این معنا که می‌توانیم با بررسی منظومه‌ی خورشیدی خودمان، اطلاعاتی از بیرون راه‌شیری به‌دست آوریم. با این حال، برای اولین بار، ویژگی‌ها‌ی شیمیایی هاله‌ی بیرونی به‌وسیله‌ی طیف‌سنجی نجومی مورد بررسی قرار گرفت. بررسی‌ها‌ی انجام شده در مورد ۲۸ نمونه از ستاره‌ها‌ی قرمز غول‌پیکر بسیار دور‌تر از خورشدید خودمان بوده است. طیف‌سنجی نجومی به این صورت است که نور ستاره‌ی مورد نظر را به فرکانس‌ها‌ی تشکیل‌دهنده‌ی آن تفکیک می‌کنند تا متوجه ترکیبات شیمیایی تشکیل‌دهنده‌ی ستاره بشوند. از بررسی ساختار شیمیایی ستاره‌ها، می‌توان به شرایط محیط تولد آن‌ها نیز پی برد.

بتاگلیا، اختر‌فیزیکدان IAC گفت:

بسیار تعجب آور است که عناصر شیمیایی تشکیل‌دهنده‌ی ستاره‌ها در بیرونی‌ترین لایه‌ها‌ی راه‌شیری، با اطلاعاتی که در مورد لایه‌ها‌ی داخلی هاله‌ی راه‌شیری داریم تفاوت دارد.

با این حال، شباهت‌ها‌ی بسیاری در ترکیبات شیمیایی ستاره‌ها‌ی نزدیک کهکشان‌ها‌ی کوتوله مانند سجیتریوس و ابر بزرگ ماژلانی مشاهده شده است. این شواهد نشان می‌دهند که نواحی بیرونی هاله‌ی ستاره‌ای، شامل تعداد یک یا بیش‌تر از کهکشان‌ها‌ی کوتوله‌ی پر‌جرمی است که از راه شیری جدا شده‌اند.  هااله‌ها‌ی ستاره‌ای، از اجزای معمول کهکشان‌ها‌یی مثل راه‌شیری هستند. بتاگلیا گفت:

نظریه‌ای که نحوه‌ی تشکیل ساختار‌ها و کهکشان‌ها را توصیف می‌کند، پیش‌بینی می‌کند که هاله‌ها‌ی کهکشانی و به‌خصوص نواحی بیرونی هاله‌ی کهکشانی از اجزا‌ی تخریب‌شده‌ی کهکشان‌ها‌ی کوچک‌تر به‌وجود آمده‌اند. علاوه بر این، پیش‌بینی‌ها با مشاهدات رصدی و آزمایشگاهی نیز مطابقت خوبی دارند.

در این پژوهش از ۱۰۰ ساعت از داده‌ها‌ی تلسکوپ‌ها‌ی موجود در هر دو نیم‌کره‌ی شمالی و جنوبی استفاده شد. مهم‌ترین تلسکوپ‌ها‌ی استفاده شده، شامل تلسکوپ بسیار بزرگ Kueyen در رصد‌خانه‌ی جنوبی اروپا در پارانال، دو تلسکوپ در شیلی و Hobby Eberly در تگزاس بوده است.