به گزارش ایسنا، امروزه از قطعاتی با نام ایمپلنت یا کاشتنی برای جایگزینی اندام از دست رفته استفاده می‌شود از این رو مواد به ‌کاررفته در ساخت این قطعات باید دارای ویژگی‌های خاصی نظیر “خون‌ سازگاری” باشند ضمن آنکه لازم است از ویژگی‌های دیگری نظیر مقاومت مکانیکی و سایشی برخوردار باشند.

بر این اساس محققان پژوهشگاه پلیمر و پتروشیمی در فاز آزمایشگاهی راهکاری برای کاربرد نانو پوشش‌های برای قطعات درون تنی ارائه دادند.

زینب ‌السادات شیخ‌الاسلامی مجری طرح “پیروکربن” را به ‌عنوان یکی از خون‌سازگارترین مواد کربنی موجود توصیف کرد و افزود:‌ کربن “پیرولیتیک” که با نام تجاری پیروکربن و با علامت اختصاری PyC شناخته می‌شود یکی از خون‌سازگارترین مواد کربنی است. این ماده با استفاده از یک روش پوشش‌دهی در دمای بالاتر از ۱۰۰۰ درجه سانتیگراد بر روی زیرلایه رسوب داده می‌شود.

وی ادامه داد: این‌ نوع پوشش‌ها از خواص مکانیکی بسیار خوبی برخوردار هستند، اما دمای بالای تولید این پوشش‌ها باعث می‌شود نتوان از آنها جهت پوشش‌دهی زیرلایه‌های پلیمری استفاده کرد که در این طرح روش دما پایین برای اعمال این‌ گونه پوشش‌ها ابداع شده است.

وی با بیان اینکه در این طرح از “کافور” به عنوان پیش‌ ماده تولید این نانوپوشش استفاده شده است، ادامه داد: این ماده یک ماده غیرسمی با منشأ طبیعی، ارزان و تجدید پذیر است، بنابراین هزینه تولید قطعه نهایی به طور قابل‌ توجهی کاهش می‌یابد. فرآیند مورد استفاده در این طرح یک فرآیند نسبتاً دما پایین در مقایسه با فرآیندهای رایج است. همچنین این فرآیند به کاتالیزور و فشار بالا یا پایین نیاز ندارد.

به گفته این محقق پوشش نهایی یک پوشش با ضخامت نانومتری است که علاوه بر برخورداری از ظاهری آینه‌ای زیست‌ سازگاری و زیست ‌پایداری بالایی نیز دارد.

شیخ ‌الاسلامی، اضافه کرد: پس از اعمال این پوشش از آزمون‌های رامان، پراش پرتو ایکس، میکروسکوپی الکترونی و نیروی اتمی، هدایت الکتریکی و زیست‌ سازگاری جهت مشخصه‌یابی و بررسی خواص پوشش استفاده شده و در نهایت نتایج حاصله از این آزمون‌ها با نتایج یک نمونه دریچه قلب مکانیکی تجاری مقایسه شد.

وی با اشاره به نتایج به دست آمده خاطر نشان کرد: بر اساس نتایج به دست آمده ضخامت پوشش اعمال شده به کمک این روش بین ۱۰ تا ۶۵۰ نانومتر قابل تنظیم است که زبری سطح بسیار پایینی نیز دارد. مقاومت ویژه این پوشش‌ها نیز به گونه ای است که توانایی دفع سلول‌های خونی را دارد و موجب انعقاد خون نخواهد شد.

این طرح از سوی زینب‌السادات شیخ‌الاسلامی فارغ التحصیل مقطع دکتری و دکتر محمد یوسفی و دکتر محمد ایمانی از اعضای  هیأت علمی پژوهشگاه پلیمر و پتروشیمی ایران و دکتر مرتضی دلیری جوپاری عضو هیأت علمی پژوهشگاه ژنتیک و زیست ‌فناوری اجرایی و نتایج آن در مجله‌ Journal of Materials Science با ضریب تأثیر ۲٫۵۹۹منتشر شد.