تحقیقات جدید دانشگاه “تگزاس” (University of Texas)در دالاس از این اتفاق نظر رو به رشد که می‌گوید شروع درد برای مردان و زنان در سطح سلولی متفاوت است، حمایت می‌کند .

دکتر “تد پرایس” (Ted Price)استادیار علوم اعصاب در دانشکده علوم رفتاری و مغز دانشگاه تگزاس و دکتر “سلیم مگات” (Salim Megat)و همکارانشان در “گروه تحقیقات سیستم اعصاب درد” (Pain Neurobiology Research Group) اخیرا دریافته‌اند که یک دستکاری خاص گیرنده‌ها در سیستم عصبی برای انتقال‌ دهنده عصبی دوپامین، درد مزمن در موش‌های نر را کاهش می‌دهد، اما بر موش‌های ماده تاثیری ندارد.

پرایس افزود: ما یک تغییر سلولی را ایجاد کرده‌ایم که به طور کامل ریشه درد مزمن را تنها در نرها تغییر می‌دهد. آنچه ما از این مطالعه یاد می‌گیریم این است که انواع مختلفی از سلول‌ها، موجب توسعه درد می‌شوند.

این آزمایش بر روی یک مکانیزم جدید درد مرتبط با گیرنده‌های “دوپامین‌ دی۵” (D5 dopamin)، یک پروتئین که در انسان‌ها توسط ژن DRD5 کدگذاری می‌شود و یکی از پنج طبقه شناخته شده گیرنده‌های انتقال دهنده عصبی، متمرکز بود.

آزمایش در موش‌هایی که با مهندسی ژنتیک فاقد گیرندهای دی۵ بودند نشان داد پاسخ‌های درد تنها در موش‌های نر به طرز قابل توجهی کاهش یافت.

پرایس گفت: این امر به شکل عجیبی مختص موشهای نر است. اگر چنین نتایجی را در بافت‌های انسانی نیز ببینیم، از این ایده که می‌توان داروی ضد درد دی ۵ را برای درمان درد در مردان تولید کنید، حمایت خواهد کرد.

راهکارهای جدید برای درمان درد

پرایس افزود: روند سریع این تحقیق که تفاوت‌های عمیق بین موشهای نر و ماده را نشان می‌دهد ممکن است به زودی به یک مدل جدید برای داروهای تسکین درد بینجامد.

وی افزود: بیشتر بیماران مبتلا به درد مزمن، زنان هستند نه مردان، بنابراین من ترجیح می‌دهم چیزی را ایجاد کنم که تنها برای خانم‌ها کارآمد باشد.

نتایج این مطالعه در مجله ” Journal of Neuroscience” منتشر شد.