منجمان اخیرا برای نخستین بار گروهی از سیارات را در کهکشان‌های خارج از کهکشان راه شیری و کهکشان “آندرومدا”( Andromeda) پیدا کردند. “آندرومدا” یک کهکشان مارپیچی واقع در صورت فلکیِ آندرومدا است که حدود ۲٫۵ میلیون سال نوری از کهکشان راه شیری فاصله دارد.

به نقل از دیلی‌میل، متخصصان فیزیک نجومی برای نخستین بار، تعدادی سیاره را بیرون از راه شیری کشف کرده‌اند.

اخیرا، ستاره‌شناسان دریافته‌اند علاوه بر کهکشان‌های راه شیری و آندرومدا، کهکشان بزرگ دیگری هم وجود دارد که کهکشان‌های کوتوله کوچک‌تر به شکل منظمی به دور آن می‌چرخند.

این کشف غیرمنتظره با استفاده از نوعی تکنیک موسوم به “ریزهمگرایی” (microlensing)ممکن شد که امکان مشاهده اجرام را در فواصل فراکهکشانی ‌که برای مشاهده مستقیم خیلی دور هستند، برای پژوهشگران فراهم می‌کند.

این یافته‌ها نشان می‌دهند که احتمالا حدود دو هزار سیاره با اجرامی به اندازه ماه تا مشتری به ازای هر ستاره “رشته اصلی”( (main-sequence وجود دارند.

متخصصان فیزیک نجومی “دانشگاه اکلاهما” (University of Oklahoma) در آمریکا، از داده‌های رصدخانه پرتو ایکس چاندرا ناسا برای یافتن سیارات جدید استفاده کردند.

پیش از این، متخصصان می‌گفتند هیچ شواهدی مبنی بر وجود سیارات در کهکشان‌های دیگر تشخیص داده نشده است.

این پژوهشگران بر تکنیک “ریزهمگرایی” تکیه دارند که از انحراف نور یک منبع پس زمینه، مانند ذره‌بینی برای دیدن اشیایی که در فاصله دور هستند، استفاده می‌کند.

“زینیو دای” (Xinyu Dai)، استاد بخش فیزیک و ستاره‌شناسی دانشگاه اکلاهما گفت: ما از این کشف خیلی هیجان‌زده هستیم. این نخستین باری است که کسی سیارات بیرون از کهکشان ما را کشف می‌کند.

ما برای تشخیص این جرم، فرکانس بالای اثر را با مدل‌سازی داده‌ها تحلیل کردیم.

به گفته پژوهشگران، تاکنون ریزهمگرایی تنها برای تشخیص سیارات راه شیری استفاده می‌شد.

این کهکشان در فاصله ۳٫۸ میلیارد سال نوری از زمین واقع شده و کوچکترین شانسی برای مشاهده مستقیم این سیارات حتی با بهترین تلسکوپ، وجود ندارد.

” قنطورس آ” (Centaurus A) که ۱۳ میلیون سال نوری از زمین فاصله دارد، یک کهکشان اصلی در سیستمی از کهکشان‌های اقماری است که به شکل یک صفحه دیسک مانند باریک، عمود بر آن پراکنده‌اند.

از این ۱۶ کهکشان اقماری، مشاهده شده که ۱۴ کهکشان طبق یک الگوی حرکتی سازمان‌دهی شده، به دور کهکشان اصلی خود می‌گردند.

این کشف، مدل “ماده تاریک سرد لامبدا” (Lambda-CDM)که معتقد است سیستم‌های کهکشانی اقماری تصادفا و با حرکتی بی‌نظم شبیه به پرواز زنبورها اطراف کندو، اطراف یک کهکشان بزرگ‌تر پراکنده هستند، زیر سوال می‌برد.

علاوه بر این، چنین ترکیباتی حتی نباید قابل تشخیص باشند زیرا باور پیشین این بوده است که کهکشان‌های بزرگ دیگر، عمدتا از ماده تاریک نامرئی تشکیل شده‌اند.

یک گروه بین‌المللی به سرپرستی “دانشگاه بازل” (University of Basel)در مقاله‌ای که در ۲ فوریه در مجله ” Science” منتشر شد، بیان کرد: این مدرک تجربی نشان می‌دهد که مشکلی در شبیه‌سازی‌های کیهان‌شناسی وجود دارد.

اما ما قادر هستیم این سیارات را بررسی کنیم، وجودشان را آشکار کنیم و حتی درباره توده‌هایشان اظهارنظر کنیم.