محققان با الهام از تار عنکبوت، یک ایمپلنت قابل برداشت ساخته اند که می تواند بیماری دیابت نوع ۱ را کنترل کند.

تزریق روزانه انسولین برای میلیون ها بیمار مبتلا به دیابت نوع ۱ در حقیقت موضوع مرگ و زندگی است.
درمانی برای دیابت نوع ۱ وجود ندارد، اما محققان دانشگاه کرنل در آمریکا ابزاری ابداع کرده اند که می تواند مدیریت این بیماری را متحول سازد.
در دیابت نوع ۱، خوشه های سلولی تولیدکننده انسولین لوزالمعده (سلول های جزیره ای) توسط سیستم ایمنی بدن از بین می روند.
اما یک گروه تحقیقاتی در دانشگاه کرنل، روش هوشمندانه ای برای کاشت صدها هزار سلول جزیره ای در بدن یک بیمار ابداع کرده است.
در این روش، سلول ها با یک پوشش نازک هیدروژلی محافظت می شوند و مهم تر این که این سلول های پوشش دار همچنین به یک ریسمان پلیمری متصل می شوند و زمانی که کارایی خود را از دست می دهند، می توان به راحتی آنها را خارج و تعویض کرد.
پیوند سلول های جزیره ای مولد انسولین مشتق شده از سلول های بنیادی، جایگزین مناسبی برای درمان با انسولین به شمار می رود، اما این کار به تزریق طولانی مدت داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی نیاز دارد.
یک رویکرد برای پیشگیری از واکنش سیستم ایمنی، پوشش دادن و محافظت از این سلول ها در کپسول های نازک هیدروژلی است که قطر صدها میکرونی دارند.
اما از آنجا که این کپسول ها به یکدیگر متصل نیستند و نیز به دلیل وجود شمار صدها هزاری آنها در بدن، نمی توان این کپسول ها را به راحتی از بدن خارج کرد.
در این مطالعه، محققان با الهام از روشی که قطره های آب روی یک تار عنکوبت به دنبال هم قرار می گیرند، ابتدا تلاش کردند تا کپسول های حاوی سلول جزیره ای را از طریق یک رشته به هم متصل کنند اما متوجه شدند که بهتر است این لایه هیدروژلی را به طور یکنواخت اطراف یک رشته قرار دهند؛ رشته ای که از پلیمر نانوپورس دارای کلسیم یونیزه شده است.
این رشته که محققان آن را TRAFFIC می نامند، با الهام از تار عنکوب درست شده است اما به گفته محققان از تار عنکبوت بهتر است زیرا یک لایه هیدروژلی به طور یکنواخت آن را می پوشاند.
در این شیوه درمانی، کاشت یک ریسمان تقریبا شش فوتی با پوشش هیدروژل در حفره صفاقی (حفره شکمی) از طریق یک جراحی لاپاراسکوپی با حداقل تهاجم صورت می گیرد.