اگر انگشت های دست و پای شما بیش از ۱۰ دقیقه درون آب قرار داشته باشند، پس از خارج شدن از وان حمام، رودخانه و یا استخر، خیلی زود متوجه خواهید شد که این قسمت ها از بدن دچار چین و چروک شده اند که در واقع به پستی و بلندی هایی قابل حس شبیه هستند.

در اوایل قرن بیستم دانشمندان بر این باور بودند که موجدار شدن انگشت های دست و پا بدین دلیل است که آب وارد لایه ی خشک بیرونی پوست ما شده و بدنبال آن باعث باد کردن پوست و سپس چروک شدن آن می شود. زمانی نیز عقیده محققان بر این بود که این پستی و بلندی ها در اثر وجود رگ های خونی که در لایه های بیرونی پوست قرار داشته شکل می گیرند  که این باور نیز پس از این که مشخص شد این چروک ها در افرادی که دچار صدمه عصبی شده اند شکل نمی گیرد، در دهه ی ۳۰ قرن بیستم نادرست تشخیص داده شد.

در واقع این رگ های خونی نه تنها ورم نکرده بلکه منقبض نیز می شوند. در واقع این تحقیقات نشان داد که انگشتان دست و پای ما پس از قرار گرفتن در معرض آب برای مدت زمان نسبتاض طولانی به صورت اتوماتیک دچار چروکیدگی می شوند. این عمل توسط یک سیستم عصبی اتوماتیک کنترل می شود که ضربان قلب، تعریق، نفس کشیدن و تمامی فعالیت های بدنی که نیاز به فکر و تصمیم شما ندارد را نیز در کنترل خود دارد.

اگر چه بدن ما طوری طراحی شده که توان بدل شدن به مخلوقاتی مانند پری دریایی را نداریم اما یک زیست عصب شناس تکاملی بر این باور است که این ویژگی در نتیجه ی تکامل در بدن انسان ایجاد شده است. به عبارت ساده تر تحقیقات گسترده نشان داده است که افراد با انگشتان چروکیده می توانند اشیاء خیس را بهتر در دست گرفته، لمس کرده و یا بردارند. بدین ترتیب بسیاری از محققان بر این باورند که این ویژگی به نیاکان ما کمک کرده که در مناطق آبی با راحتی بیشتری غذا جمع آوری کرده و در هنگام باران نیز راه رفتن و دویدن برایشان آسان تر باشد.