در میان انبوهی از سیستم های کمکی راننده که در خودروهای امروزی دیده می شود، شاید هیچکدام به اندازه فناوری کنترل در سراشیبی (به اختصار HDC) گویای کاربرد خود نباشد.

نام این فناوری کاملا نشان دهنده کاربرد آن است؛ با کمک HDC، اتومبیل ها می توانند بدون نیاز به مداخله راننده سرعت خود را در تپه ها و سراشیبی های تند کنترل کنند. بنابراین می توان نتیجه گرفت که HDC بیشتر برای خودروهای شاسی بلند و آفرود کاربرد دارد.

اگر چه در ابتدا این فناوری برای اتومبیل های SUV ارایه شد، اما با گذشت زمان در بین کراس اوورها و حتی برخی سواری ها نیز رواج پیدا کرد. حال سوالی که مطرح می شود اینست که آیا واقعا به HDC نیاز وجود دارد تا برای آن مبلغ اضافی پرداخت نمود؟

مکانیسم HDC

از آنجایی که این سیستم جزو فناوری های جدید محسوب می شود، تاریخچه ای طولانی نداشته و اندکی بعد از ترمز ضد بلوکه (ABS) وارد عرصه شده است؛ دلیل این امر هم وابستگی مستقیم HDC به عملکرد ترمز ABS است.

همانطور که سیستم ABS با استفاده از شبکه ای از سنسورها و ماژول های کنترلی فقط به مقدار لازم نیرو به لنت های ترمز اعمال کرده و از فشار بیش از حد جلوگیری می کند، HDC نیز عملکرد مشابهی داشته و عکس العمل های راننده را هنگام پایین آمدن از سراشیبی تعدیل می کند.

نحوه کاربرد

امروزه HDC توسط اکثر خودروسازان ارائه می شود. چنانچه سرعت خودرو از حد معینی بیشتر نباشد، می توان این سیستم را از طریق یک دکمه یا کلید اختصاصی فعال نمود.

هنگام رسیدن به یک سراشیبی تند خاکی یا سنگلاخی، راننده با فعال کردن HDC دیگر به استفاده از ترمز یا انتخاب دنده صحیح برای کنترل سرعت خودرو نیازی پیدا نمی کند.

بدیهی است که در این حالت راننده تمرکز بیشتری بر روی فرمان و هدایت خودرو در مسیر درست خواهد داشت. البته برخی از سیستم ها از طریق یک دکمه یا کلید گردان به رانندگان اجازه افزایش یا کاهش سرعت را نیز می دهند.

برای درک بهتر عملکرد کلی، HDC را می توان به دنده سنگین در اتومبیل های آفرود تشبیه کرد. هر چه ضریب دنده بالاتر برود، سرعت چرخش چرخ ها در مقایسه با سرعت چرخش ورودی به گیربکس یا همان میل لنگ کمتر می شود، این سرعت کمتر نیز به نوبه خود کنترل بیشتر در مسیرهای صعب العبور را به دنبال دارد. حال HDC علاوه بر انتخاب دنده سنگین ار ترمزها نیز به صورت خودکار برای کنترل سرعت خودرو در سراشیبی ها بهره می برد.

آیا وجود HDC ضروری است؟

اکثر خودروسازان HDC را به عنوان بخشی از سیستم های مدیریت چسبندگی و سیستم چهار چرخ متحرک ارایه می کنند؛ به این معنی که در صورت انتخاب نسخه دو دیفرانسیل از یک خودرو، HDC بخشی از قابلیت های استاندارد آن خواهد بود.

برای مثال کیا اسپورتیج و حتی جگوار XE که یک سدان لوکس است، یه صورت استاندارد دارای فناوری HDC هستند. اما در سوی مقابل پیکاپ تویوتا تاکوما فاقد این سیستم بوده و باید مشتریان در صورت تمایل آن را سفارش دهند؛ این در حالیست که مدل های ارتقا یافته برای آفرود که با پسوند TRD شناخته می شوند، این آپشن را بصورت استاندارد دارند.

آیا از این سیستم استفاده خواهید کرد؟ بیشتر مواقع خیر، مگر اینکه با خودروی خود به دل طبیعت بزنید. هر چند هنگام پایین آمدن از سراشیبی نیز شاید نیازی به این قابلیت پیدا نکنید که در این صورت نیز هیچ آسیبی به خودرو وارد نخواهد شد. ارزش و قابلیت های واقعی HDC زمانی آشکار می شود که قصد داشته باشید از یک سطح بسیار لعزنده پایین بروید.

برای مثال اگر در شهری کوهستانی با آب و هوای سردسیر زندگی می کنید، ممکن است وجود HDC در زمان پایین آمدن از تپه ای برقی و گل آلود یا یخ زده کمک حالتان شود.