نیاز روانی بچه‌های ما، عبارت است از انتقال اثر شش میم. این شش میم را هر کس در کارنامه گذشته زندگی‌اش دریافت کرده باشد، میم هفتمش موفقیت است که خود به خود پدید خواهد آمد:

 ۱- تو محبوبی

۲- تو محترمی

۳- تو مطرحی

۴- تو مهمی

۵- تو مفیدی

۶- تو می‌فهمی.

 اگر ما در رفتار و گفتارمان این ۶ میم را به فرزندان‌مان انتقال دهیم میم هفتم “موفقیت” خودبه خود خواهد آمد؛ یعنی باتری روانی انرژی دهنده فرد شارژ خواهد شد. در آن صورت این آدم در تحصیل و زندگی و کار و…. موفق خواهد شد.

 بنابراین اگر تلاش کنیم که نکات و ویژگی‌های مثبت فرزندان را برجسته نموده و آن‌ها را بابت این ویژگی‌ها تشویق نماییم به صورت ناخودآگاه و بلکه شاید آگاهانه سعی برآن خواهند داشت تا برای تشویق بیشتر و مورد تایید قرار گرفتن آن ویژگی‌ها را در وجود خود افزایش دهند.

 اگر ما در رفتار و گفتارمان ۶ میم را “۱- تو محبوبی، ۲- تو محترمی، ۳- تو مطرحی، ۴- تو مهمی، ۵- تو مفیدی و ۶- تو می‌فهمی” به فرزندانمان انتقال دهیم میم هفتم “موفقیت” خودبه خود خواهد آمد؛ و حال آنکه در صورت تحقیر و تنبیه آنان، خود را به همان صورتی می‌پذیرند که شما آن‌ها را خطاب نمودید و متصور شده اید. به علاوه این که خاصیتی در تنبیه هست که در تشویق یافت نمی‌شود و آن ایجاد روحیه مقاومت و لجبازی است. با ایجاد این حالت در وجودش، زمینه‌ای را برای عدم پذیرش هرچه راستی و درستی است فراهم می‌کنیم.

 کافیست کمی فکر کنید شما بیشتر توسط کسانی که محبت و عشق خود را ابراز می‌کنند و در ایفای آن خساست به خرج نمی‌دهند جذب می‌شوید یا افرادی که مدام با تحقیر شما در جهت لطمه به شخصیتتان فعالیت می‌کنند