تیمی در دانشگاه هاروارد یک سیستم پیچیده‌تر را توسعه داده است که به گوشی هوشمند بیمار متصل شده و عادت‌های آنها را می‌آموزد و سطح گلوکز را در یک محدوده سالم نگه می‌دارد.

سال گذشته “سازمان غذا و داروی آمریکا” ( FDA) اولین پانکراس مصنوعی را برای استفاده عمومی تایید کرد. این فناوری برای کنترل و تزریق انسولین به صورت خودکار در بیماران مبتلا به دیابت نوع ۱ طراحی شده است.

درمان‌های قبلی برای دیابت نوع ۱ عموما به صورتی بود که بیمار میزان قند خون خود را کنترل می‌کرد و پس از آن انسولین را در زمان‌های مشخصی به بدن خود تزریق می‌کرد.

سیستم‌های لوزالمعده مصنوعی از یک سیستم به نام “حلقه بسته” (closed-loop) استفاده می‌کنند.

دستگاه نظارت بر سطح گلوکز در زیر پوست بیمار و در کنار پمپ انسولین قرار گرفته و به دستگاه اجازه می‌دهد تا به طور مستقل سطوح گلوکز را کنترل کند.

چندین کارآزمایی بالینی نشان داده است که این سیستم‌های پانکراس مصنوعی در حفظ سطح گلوکز بیمار بسیار موفق بوده است.

یکی از دلایل ایجاد این پانکراس‌های مصنوعی، رفع نیاز بیمار برای نظارت مداوم بر قند خون است.

یکی از چالش‌هایی که این سیستم‌ها با آن روبرو شده‌اند، این است که تاخیری در حدود ۲ ساعت بین تزریق انسولین تا رسیدن آن به سطح پیک در جریان خون وجود دارد.

برخی از محققان در حال بررسی انسولینی هستند که سریعتر عمل می‌کنند، اما تیم تحقیقاتی دانشگاه هاروارد یک رویکرد الگوریتمی را برای این مشکل به ارمغان آورده است.

با استفاده از استراتژی مبتنی بر “الگوریتم کنترل پیش‌بینانه مدل”، پانکراس مصنوعی به جای تلاش برای حفظ گلوکز در یک نقطه ثابت خاص، سطح گلوکز بیمار در محدوده وسیع، نگه می‌دارد.

این  الگوریتم همچنین قادر به تشخیص سطح قند خون بیمار بوده و می‌تواند چرخه روزانه بیمار را فراگرفته و انسولین را بر اساس متغیرهای مختلف مانند خواب، غذا، فعالیت بدنی و متابولیسم ارائه دهد.

این کار به سیستم اجازه می‌دهد تا جلوی هر تغییر ناگهانی در قند خون را بگیرد و نسبت به نمونه‌های قبلی پانکراس مصنوعی از کارآیی بالاتری برخوردار خواهد بود.

محققان قصد دارند تا قبل از استفاده عمومی از این سیستم، آن را تحت آزمایشات مختلف انجام دهند.

دیابت نوع ۱ که در گذشته دیابت وابسته به انسولین نامیده می‌شد، هر سنی را دربر می‌گیرد اما در کودکان و جوانان شایع‌تر است. بدن افراد مبتلا به دیابت نوع ۱ قادر به تولید انسولین کافی نیست. این نوع دربرگیرنده ۵ تا ۱۰ درصد از انواع دیابت است. در این نوع از دیابت تخریب سلولی سلول‌های بتا در پانکراس اتفاق می‌افتد. در دیابت نوع ۱، پانکراس هیچ انسولینی ترشح نمی‌کند، انسولین هورمونی است که بدن را قادر می‌کند تا گلوکز موجود در غذا را به انرژی تبدیل کند.