به گزارش ایسنا و به نقل از اسپیس، ماموریت تلسکوپ “کپلر”(Kepler) از سال ۲۰۰۹ آغاز شده است و مهمترین هدف آن شناسایی سیارات فراخورشیدی است.

مأموریت کپلر برای این‌کار درخشندگی ۱۰۰ هزار ستاره را بررسی می‌کند تا نشانه‌ای از کاهش درخشندگی بر اثر گذار سیاره‌ای بیابد. این ماموریت به نام ستاره‌شناس آلمانی یوهانس کپلر نامگذاری شده‌ است.

در سال ۲۰۱۳، ستاره‌شناسان مأموریت کپلر اعلام کردند، سیاره‌ای همانند زمین موجود است که احتمالا قابل سکونت است. دانشمندان می‌گویند این سیاره که به اسم “کپلر ۶۹سی” نامیده شده است همانند سیاره‌های سامانه خورشیدی در مداری ویژه پیرامون ستاره‌ای می‌چرخد. این سیاره یکی از نخستین نامزدهای احتمالی داشتن زندگی فرازمینی در خود است که انسان از وجود آن آگاهی پیدا کرده است.

آخرین جمع‌بندی‌ها نشان می‌دهد که یک پنجم ستاره‌های موجود در کهکشان راه شیری، قد و قواره و مشخصات نزدیک به خورشیدِ منظومه شمسی ما را دارا هستند. با یک حساب سرانگشتی رقمی بالاتر از ۱۰ میلیارد ستاره شبیه خورشید در کهکشان ما وجود دارند که ممکن است سیاره‌های مشابه زمین داشته باشند.

این تلسکوپ فضایی در طول هشت سال ماموریت خود ۵۰۱۷ مورد مشکوک را رصد کرده است که از بین آنها وجود ۲۴۹۴ مورد تایید شده‌ است.

جدیدترین کشف این تلسکوپ در اطراف ستاره‌ کوتوله‌ای بنام “گلیس ۹۸۲۷”( Gliese 9827)  انجام شده است که حدود ۱۰۰ سال نوری از زمین فاصله دارد.

منجمانی از دانشگاههای “هاروارد”(Harvard)، “آستین”(Austin)، “کلتک”(Caltech) و “موسسه فناوری ماساچوست”(ام.آی.تی) به همراه موسسه علمی سیارات فراخورشیدی در “سازمان فضایی آمریکا”(ناسا) با استفاده از داده‌های این تلسکوپ موفق شدند سه ابرسیاره مشابه زمین را در سامانه سیاره‌ای این ستاره کشف کنند.

این سامانه نزدیک‌ترین سامانه ستاره‌ای است که تلسکوپ کپلر تا به امروز موفق به کشف آن شده است.

این تحقیق به سرپرستی دکتر “جوزف رودریگز”(Joseph Rodriguez) از مرکز مطالعات اخترفیزیک دانشگاه هاروارد انجام شده است.

این کشف با استفاده از تکنیک جابجایی گرفته شده است که در آن یک سیاره در هنگام عبور از مقابل ستاره میزبان خود سبب ایجاد یک لکه در آن می‌شود و به این ترتیب وجود آن تایید می‌شود.

رودریگز در مصاحبه خود گفت: موفقیت کپلر به همراه استفاده از تکنیک جابجایی سبب شده است که ۴۰۰۰ سامانه سیاره‌ای کشف شود و ما بر روی شناخت ساختار داخلی و اتمسفری این سیاره‌ها تمرکز خواهیم کرد.

وی افزود: ما تلاش می‌کنیم با اطلاعاتی که از این سامانه‌ها به دست می‌آوریم بفهمیم که سیارات چگونه شکل می‌گیرند و جو آنها چگونه ترکیب‌های شیمیایی مختلف را در خود جای می‌دهد.

سه سیاره‌ای که در این تحقیق شناسایی شده‌اند در فاصله‌های نزدیک‌تری به ستاره میزبانشان نسبت به فاصله زمین تا خورشید واقع شده‌اند.

این سیارات که با پسوند بی، سی و دی در انتهای نام ستاره خود شناخته می‌شوند به ترتیب در فاصله‌های ۲ میلیون ۹۹۱ هزار کیلومتر، ۵ میلیون و ۹۸۴ هزار کیلومتر و ۸ میلیون و ۹۷۶ هزار کیلومتر از ستاره میزبان خود یعنی گلیس ۹۸۲۷ قرار دارند.

ابعاد این سیارات به ترتیب ۱٫۶، ۱٫۲ و ۲٫۱ برابر زمین است و دورترین آنها در حدود هر ۶٫۲ شبانه‌روز یک بار به دور ستاره خود می‌گردد.

نزدیک‌ترین سیاره در این سامانه یعنیGJ 9827 b ، ۱٫۶۴ برابر زمین قطر و ۴٫۲۵ برابر زمین جرم دارد و هر ۱٫۲ شبانه‌روز یک بار به دور ستاره خود می‌گردد. دمای این سیاره تقریبا ۸۴۶ درجه سانتی‌گراد است.

دومین سیاره در این سامانه یعنی GJ 9827 c ،۱٫۲۹ برابر زمین قطر و ۲٫۶۲ برابر زمین جرم دارد و هر ۳٫۶ شبانه‌روز یک بار به دور ستاره خود می‌گردد. دمای این سیاره تقریبا ۵۰۰ درجه سانتی‌گراد است.

سومین سیاره در این سامانه یعنی GJ 9827 d ، ۲٫۰۸ برابر زمین قطر و ۵٫۳ برابر زمین جرم دارد و هر ۶٫۲ شبانه‌روز یک بار به دور ستاره خود می‌گردد. دمای این سیاره تقریبا ۵۰۰ درجه سانتی‌گراد است.

دمای این ستاره‌ها در حدود عطارد و زهره در منظومه شمسی و کمی گرم‌تر از این دو سیاره است.

با توجه به ویژگی‌ها و ابعاد این سیارات محققان هنوز مطمئن نیستند که آنها را باید در زمره سیارت سنگی قرار دهند یا سیارات گازی اما آنچه که با اطمینان می‌توان گفت این است که به دلیل دمای بالا این سیارات امکان میزبانی از هیچ صورتی از حیات را ندارند.

محققان این تحقیق قدم بعدی خود را مطالعه جو این سیارات و شناخت بیشتر ویژگی‌های آنها اعلام کرده‌اند.