به گزارش ایسنا و به نقل از اسپیس، این نقشه می‌تواند برای ماموریت‌های اکتشافی آینده در قمر زمین بسیار مفید و کارآمد باشد.

در سال ۲۰۰۹ ناسا اعلام کرد که در رصدها و بررسی‌های خود به وجود مولکول‌های دارای ساختار هیدروکسیل در خاک‌های سطح ماه پی برده است که نشانه‌هایی از آب را با خود دارد. ترکیبات دارای گروه هیدروکسیل دارای عناصر هیدروژن و اکسیژن هستند.

براساس این یافته‌ها محققان دانشگاه براون با استفاده از داده‌های ژئوفیزیکی از سطح ماه موفق شدند اولین نقشه پراکندگی منابع احتمالی آب را در لایه‌های بالای سطح ماه تدوین کردند.

پیش از این محققان اعلام کرده بودند که احتمال وجود آب در قطب‌های ماه بیشتر از سایر بخش‌های آن است اما محققان دانشگاه براون در بررسی‌های خود به این نتیجه رسیدند که تمام مناطق مستعد داشتن آب در ماه تقریبا از شانس برابری برای داشتن آب برخوردار هستند.

“شوآی لی”(Shuai Li) محقق ارشد این تحقیق گفت: در بررسی‌های مشخص شده است که میزان آب موجود در ماه با حرکت به سمت قطب‌ها افزایش می‌یابد و تفوتی نیز در ترکیب شیمیایی و دیگر عناصر محلول در آن در مناطق مختلف مشاهده نمی‌شود.

نکته قابل توجه این است که میزان آب موجود در قطب‌های ماه در حدود ۵۰۰ تا ۷۵۰ قسمت در یک میلیون است که این رقم به این معنی است که این میزان رطوبت از خشک‌ترین تپه‌های بیابانی در زمین نیز کمتر است اما به هر حال وجود نشانه‌هایی از آب بهتر از نبود آن است.

منبع ایجاد این آب در ماه بادهای خورشیدی هستند که شامل ذرات پرانرژی خورشیدی و همچنین اتم‌های پرانرژی هیدروژن هستند و می‌توانند با اکسیژن به دام افتاده در سنگ‌های ماه واکنش داده و مولکول‌های پایه برای ایجاد اب را ایجاد کنند.

در حال حاضر محققان به دنبال راه‌هایی برای استخراج این منابع و استفاده از آنها برای ماموریت‌های احتمالی در آینده هستند.

بسیاری از متخصصان عرصه فضا معتقدند انسان برای تسخیر فضا نیازمند یک پایگاه فضایی در ماه است.

نتایج این تحقیق در نشریه علمی  Science Advances منتشر شده است.