۱ – به فرزندتان حق انتخاب بدهید

به گزارش سلامت نیوز، خراسان نوشت: شاید اگر از فرزندمان بپرسیم تمام شیرش را می‎خورد یا نصفش را یا مثلا این‌که نیمرو را سفت ترجیح می‎دهد یا شل، خیلی بی‎معنی به‎نظر برسد. ولی همین دادن حق انتخاب به کودک، برای او فرصتی است تا کنترل داشتن بر زندگی را تجربه کند. به‎علاوه این روش، مشکل لجبازی‌های کودکانه را -وقتی بچه‎ها بدقلق می‎شوند و از انجام ساده‎ترین کارها سر باز می‎زنند- حل می‎کند؛ برای مثال به‎جای این جمله «برو توی تختخوابت بخواب، همین حالا»، می‎توانیم بگوییم: «دیگه موقع خوابه. می‎خوای الان بخوابی یا بری کمی توی تختت بازی کنی و بعد که خوابت اومد من رو صدا کنی؟».

۲ – به مشکلات فرزندتان توجه کنید
پیشترها تصور می‎کردیم اگر به فرزندمان بگوییم انجام دادن فلان کار برایش خیلی آسان است، او را تشویق کرده‎ایم. اما الان می‏دانیم به‎جای گفتن «سعی خودت رو بکن، این کار خیلی آسونه» بهتر است بگوییم: «کار مشکلی به‎نظر می‎رسه. با این‎حال می‎تونی سعی خودت رو بکنی». این جمله دوم، پیام متفاوتی برای کودک دارد؛ اگر در انجام آن کار موفق شود، احساس غرور می‎کند چون کار مهم و مشکلی انجام داده‎است؛ اگر هم موفق نشود، دست‎کم از خودش راضی خواهدبود که کار مشکلی را تجربه کرده‎است.

۳- به‎جای دخالت مستقیم، توصیه کنید
بعضی از والدین ادعا می‎کنند اگر گوشه‎ای بایستند و فرزندشان را با مشکلی دست‎به گریبان ببینند، نشانه بی‎تفاوتی آن‎هاست. شما می‌توانید به‎جای پذیرش مسئولیت فرزندتان، اطلاعات مفیدی در اختیار او قرار بدهید؛ برای مثال «بعضی‎ وقت‎ها بهتر است برای پوشیدن کفش از پاشنه‎کش استفاده کنیم» یا «بعضی وقت‎ها بهتر است برای بالاکشیدن زیپ لباس، قسمت پایین زیپ را نگه داریم و بعد آن را بالا بکشیم». این توصیه‎های ساده در عین کارساز بودن، احساس بی‎لیاقتی و ناتوانی را هم از کودک دور می‎کند.

۴- برای پاسخ دادن به سوالات عجله نکنید
بچه‎ها در مسیر رشد و تکامل، کنجکاوانه و به‎طور مداوم سوال می‎کنند. والدین هم به‎طورمعمول سعی می‎کنند برای سوالات فرزندشان پاسخ‎های فوری و صحیح پیدا کنند. دادن پاسخ‎های فوری به کودکان مثل این است که ما فعالیت‎های ذهنی آن‎ها را برایشان انجام بدهیم. به‎جای این‎کار می‎توانیم سوالات کودکان را برای بررسی بیشتر به خودشان برگردانیم با سوالاتی مثل «تو در این‎باره چی فکر می‎کنی؟»، «سوال جالبیه، نظر خودت چیه؟» و مانند این‎ها.

۵- فرزندتان را به استفاده از منابع خارج از خانه تشویق کنید
یکی از راه‎های کم کردن وابستگی‎های کودک به خانواده، فهماندن این موضوع است که در خارج از محیط خانواده، جامعه بزرگی وجود دارد که می‎توان از کمک‌های آن استفاده کرد؛ برای مثال یک فروشنده کفش می‌تواند تأثیر استفاده زیاد از کفش‌های ناراحتِ مجلسی را برای فرزندتان توضیح بدهد یا یک دندان‎پزشک می‎تواند برای فرزندتان درباره پیامدهای مسواک نزدن، بگوید. فایده رجوع به این منابع خارجی، درگیر شدن مستقیم کودک و دریافت اطلاعات به‎عنوان فردی مستقل است.

۶- در مسائل خصوصی فرزندتان دخالت نکنید
از دایم کنار زدن موهای فرزندتان از جلوی چشمش، از مرتب کردن لباس و صاف کردن یقه‎اش و رفتارهای وسواس‎گونه این چنینی به‎طور جدی پرهیز کنید. لباس‎ها و اسباب‎بازی‎های فرزندتان را جابه‎جا نکنید، بدون اجازه‏شان آن‎ها را دور نیندازید و به کسی هدیه‎شان ندهید حتی اگر غیرقابل استفاده شده‎باشند. وقتی جمله هایی مانند این‎ را از فرزندتان می‎شنوید؛ «بس کن! دست از سرم بردار!» پیش از این‎که به احتمال گستاخ شدن او فکر کنید، احتمال دخالت بیش از حد خودتان در کارهای فرزندتان را بررسی کنید.

۷- حضور کودکتان را نادیده نگیرید
وقتی کودکتان حضور دارد، درباره او با دیگران صحبت نکنید؛ «دختر من کمی خجالتیه»، «ترجیح میده کنار بزرگ ترها باشه تا توی جمع بچه‎ها» و… . وقتی فرزندتان درباره خودش چنین جمله هایی می‎شنود، خود را مثل شیئی متعلق به والدینش احساس می‎کند. همچنین وقتی سوالی از فرزندتان پرسیده می‎شود، اجازه بدهید خودش پاسخ بدهد. حتی وقتی سوالی درباره اوست ولی نه مشخصا خطاب به او. برای مثال وقتی دوستی از شما می‎پرسد: «علی مدرسه رو دوست داره؟»، به فرزندتان بگویید: «نظرت رو درباره مدرسه به ایشون بگو».