محققان دانشگاه هاروارد در تحقیقی اعلام کردند که پرتوهای فرابنفش نقشی تعیین‌کننده در ایجاد حیات بر روی زمین و دیگر سیارات دارند.

پرتوهای فرابنفش با اینکه از طرفی به عنوان عامل ایجاد سرطان پوست، آسیب‌های چشمی و تاثیر منفی بر سیستم ایمنی بدن هستند، می‌توانند در رفع استرس، تولید ویتامین دی و هورمون‌های سرتونین و ملانین موثر باشند.

حال محققان دانشگاه هاروارد به تازگی به نتیجه دیگری در رابطه با قابلیت‌های این اشعه پیچیده پرداخته‌اند.

به گفته محققان دانشگاه هاروارد این اشعه احتمالا نقشی کلیدی در ایجاد و پیدایش حیات در سطح زمین داشته است و این موضوع می‌تواند در کشف حیات در دیگر کهکشان‌ها نیز بسیار موثر باشد.

محققان در این تحقیق بر روی ستاره‌های کوتوله سرخ تمرکز کرده‌اند تا بتوانند میزان اشعه فرابنفش در آنها را اندازه‌گیری کنند تا مشخص شود تا چه حد این امکان برای ایجاد حیات در سیاره‌های اطراف آنها وجود دارد.

مطالعات اخیر نشان می‌دهد که وجود اشعه فرابنفش برای تشکیل ریبونوکلوئیک‌اسید یا همان “آر.ان.ای”(RNA) ضروری است. آر.ان.ای به همراه دی.ان.ای و پروتئین‌ها سه مولکول درشت اصلی می‌باشد که برای همه گونه‌های شناخته شده زیستی، ضروری است.

“سوکریت رانجان”(Sukrit Ranjan) محقق ارشد این تحقیق در کنفرانس خبری مربوط به این تحقیق گفت: نبود اشعه فرابنفش برای ایجاد حیات همانند نبود کبریت در زمان روشن کردن آتش است و بدون آن ایجاد حیات تقریبا غیرممکن است.

محققان هاروارد برای انجام مطالعه خود یک مدل انتقال اشعه بر اساس ساختار کوتوله‌های سرخ ایجاد کردند و تلاش کردند تا تعیین کنند چه میزان از اشعه فرابنفش برای ایجاد اولین نشانه‌های حیات کافی خواهد بود.

طی بررسی‌ها محققان به این نتیجه رسیدند که سیاره‌های اطراف کوتوله‌های سرخ نسبت به دوران ابتدایی زمین، ۱۰۰ تا ۱۰۰۰ برابر کمتر مورد تابش اشعه فرابنفش قرار دارند و این موضوع شانس ایجاد مواد اساسی برای حیات را کاهش می‌دهد و حتی در صورت ایجاد این عوامل شکل‌گیری انواع ابتدایی حیات نیز بسیار بیشتر از زمین به طول خواهد انجامید.

محققان دانشگاه هاروارد معتقدند این خبر آنقدرها هم نباید مایوس‌کننده باشد زیرا حداقل این میزان به حدی نیست که کل جو سیارات را نابود کرده و همان شانس اندک را نیز از بین ببرد.

ستاره‌های کوتوله سرخ با شعله‌ور شدن شدید فوران می‌کنند و ممکن است تهدیدی برای قابل سکونت بودن سیاره باشند.

یک ستاره کوتوله سرخ (red dwarf star) ستاره‌ای کوچک و سرد و سرخ رنگ است که در رده M یا K جای می‌گیرد، و غالبا به ستاره‌ای گفته می‌شود که جرمی کمتر از نصف جرم خورشید داشته باشد (کمتر از ۰٫۰۷۵ جرم خورشید را کوتوله قهوه‌ای می‌گویند) و دمای سطحی آن کمتر از ۳٬۵۰۰ درجه کلوین باشد.

براساس بررسی‌ها و کشفیات در زمینه مناطق قابل سکونت در منظومه‌های “TRAPPIST1” و “LHS 1140″، ستاره‌های کوتوله شکارهای خوبی برای سیارات فراخورشیدی و رایج‌ترین نوع از ستاره‌ها در کهکشان ما هستند.

به عنوان مثال سیاره‌های مشابه زمین به دور میلیاردها ستاره کوتوله سرخ می‌چرخند.

اجرام زیست‌پذیر اطراف ستاره‌های کوتوله‌های قرمز بهترین نامزد برای میزبانی زیست فرازمینی هستند. در واقع بهترین جای کیهان برای یافتن حیات فرازمینی، کوتوله‌های قرمز، فراوان‌ترین نوع ستاره در کهکشان ما هستند.

کوتوله‌های قرمز که ستاره‌های کوتوله‌ M نیز خوانده می‌شوند، بیش از ۵٠ برابر تاریک‌تر از خورشید بوده و فقط ١٠ تا ٢٠ درصد آن جرم دارند. این اجرام کیهانی ٧٠ درصد ستارگان جهان را تشکیل می‌دهند.

سوالی که همواره در رابطه با این ستاره‌های دنباله‌دار مطرح بوده این است که آیا واقعا شرایط وجود حیات در آنها تا این حد مناسب است یا خیر؟