در اختیار داشتن چسبی که بتوانیم به کمک آن و بدون مشکل اندام های داخلی آسیب دیده را به یکدیگر بچسبانیم، آرزوی هر پزشک و جراحی است. شاید حلزون ها بتوانند ما را در تولید چنین چسبی با قابلیت استفاده در اندام های داخلی بدن موجودات زنده یاری رسانند.

سه مشکل اساسی برای استفاده از چسب های معمول در پزشکی وجود دارد. اول این که درون بدن ما کاملاً خیس و مرطوب است. دوم این که اکثر قریب به اتفاق چسب های موجود از مواد سمی و مضر برای سلامت انسان برخوردار هستند. مورد آخر نیز مربوط به سخت شدن چسب ها متداول بعد از خشک شدن است که امکان حرکت را از اندام ها سلب خواهد کرد.

قابلیت ارتجاعی و سازگاری با بدن مهمترین ویژگی های این چسب هستند

موکوس یا ماده لزجه ترکیبی ژلاتینی و بسیار لیز است که از غده های زیر شکم حلزون ها ترشح شده و لغزیدن آنها را روی انواع سطوح امکان پذیر می سازد. این ماده در عین حالی که انعطاف پذیر بوده و خاصیت چسبندگی دارد، از قدرت و استحکام بالایی نیز برخوردار است.

حال محققین دانشگاه هاروارد با الهام از ساختار مولکولی این ماده طبیعی چسبی را به تولید رسانده اند که علاوه بر چسبندگی و قابلیت ارتجاعی بالا، از مقاومت تحسین برانگیزی در برابر پارگی برخوردار است.

این ماده جدید سازگاری کاملی با بدن موجودات زنده دارد و می تواند به خوبی قطعات پوست، غضروف و حتی ماهیچه های قلب را به یکدیگر متصل نگه دارد، بدون این که مانعی برای تحرک این اندام ها ایجاد نماید. ماده مورد بحث تنها چند دقیقه بعد از اتمام چسبکاری محکم شده و مایعات مختلف موجود در بدن از جمله خون هیچ اثری بر روی آن ندارند.

دستاورد جدید محققین دانشگاه هاروارد هنوز راه زیادی تا ورود به اتاق های عمل در پیش دارد، اما تا این مرحله نیز امیدواری های زیادی را در دل متخصصین ایجاد کرده است.