محققان ناسا دریافتند نقش جریان‌های بالا رونده هوا در میزان و نحوه بارش باران بسیار موثرتر از آن چیزی است که پیش از این تصور می‌شد.

قطره‌های باران در اثر متراکم شدن بخار در هوا تشکیل می‌شوند. فشردگی بیشتر بخار آب منجر به شکل‌گیری ابرهایی با قطرات کوچک باران می‌شود و در نتیجه احتمال نم‌نم باران افزایش می‌یابد. از آنجا که احتمال وجود بخار آب در بالای زمین بیش از دریا است، مدل‌سازی‌های کامپیوتری نشان می‌دهد احتمال بارش نم‌نم باران روی خشکی بیشتر از دریا است.
اما تحقیقات جدید با استفاده از مدل‌های کامپیوتری نشان می‌دهد بخار آب تنها عامل تعیین کننده بارش نم‌نم باران نیستند.
بر اساس تحقیقات پیشین جریان‌های هوای بالا رونده نقش مهمی در تشکیل ابرهای باران‌زا و طوفان‌های شدید دارند. با وجود این، در ابرهایی که در سطوح پایین‌تر قرار دارند، جریان‌های بالارونده ضعیف‌تر هستند. البته تاکنون تاثیر این جریان‌ها بر دینامیک بارندگی به درستی مورد مطالعه قرار نگرفته است.
اکنون محققان با تحلیل اطلاعات به دست آمده از ماهواره‌های CloudSat و Aqua توانستند سرعت جریان‌های بالارونده هوا را در انواع مختلف ابرها بررسی کنند و دریافتند تاثیر این جریان‌ها بر ابرهایی که در اتفاع پایین قرار دارند، بیش از آن چیزی است که پیش از این تصور می‌شد و این جریان‌ها می‌توانند مانع از سقوط قطرات ریز باران به سطح زمین شوند. بدین ترتیب قطرات ریز به سمت ابرهای بالاتر حرکت می‌کنند و در هوا باقی می‌مانند و قطرات بزرگ‌تر آب را تشکیل می‌دهند. در نهایت این قطرات بزرگ به شکل باران می‌بارند.
به‌گفته محققان، این جریان‌های بالارونده در ابرهای روی خشکی قوی‌تر از ابرهای روی دریاها هستند و در نتیجه احتمال بارش نم‌نم باران در ابرهایی که در ارتفاع پایین و در سطح دریاها قرار دارند بیش از ابرهایی است که در بالای خشکی قرار دارند.
محققان امیدوارند نتایج این تحقیقات در پیش‌بینی وضع هوا و مدل‌سازی‌های آب و هوا کاربرد داشته باشد.