استعاره: در لغت به معنی طلب قرض کردن است و در آرایه‌های ادبی به دو نوع تقسیم می‌شود.

استعاره‌ی نوع اول:  مشبهٌ به‌ای است که از یک تشبیه قرض می‌گیریم تا پا را از ادعای همانندی فراتر نهاده و مدعی یکسانی شویم.

مراحل درک استعاره نوع اول: ۱-شک نمودن در حقیقت معنی لغت ۲-درک تشبیهی که در ذهن گوینده بوده و او بر مبنای آن فقط مشبه به را ذکر کرده.(به عبارت بهتر به دنبال رابطه ی شباهت میگردیم.)

استعاره نوع اول را می‌توان تشبیهی دانست که فقط مشبه به در یک کلام به کار رفته است.

استعاره نوع دوم: قرض گرفتن یک مضاف غیر حقیقی برای مضاف الیه است به طوری که مضاف جزء یا عضوی از مضاف الیه به حساب می‌آید.

با کمی دقت درمی‌یابیم که در تمامی این موارد مضاف الیه به چیزی تشبیه شده است.و به جای ذکر مشبه به فقط جزء و خصوصیت آن در کلام آمده است.

اگر مضاف مربوط به انسان باشد مسلماً مضاف الیه، انسان تصور شده است و این همان عملکرد آرایه‌ی تشخیص است.