فیزیکدانان برای اولین بار شواهدی مبنی بر وجود یک میدان مغناطیسی پیدا کرده‌اند که با گسترده‌ترین پل میان کهکشانی مرتبط است و دو تا از نزدیک‌ترین همسایه‌های کهکشانی ما را به‌هم مرتبط می‌کند.

به گزارش گروه علم و فناوری آنا به نقل از ScienceAlert، این پدیده که با نام «پل ماژلانی» شناخته می‌شود جریان عظیمی از گازهای خنثی است که با وسعت ۷۵ هزار سال نوری میان دو کهکشان همسایه ما، ابر ماژلانی بزرگ و کوچک، گسترده شده است. اگرچه دانشمندان پیش از این هم پیش‌بینی کرده بودند که چنین چیزی وجود دارد اما این اولین باری است که این میدان مغناطیسی رصد شده است. این امر می‌تواند به ما کمک کند تا درک بهتری از از چگونگی شکل‌گیری این پل‌های وسیع به دست بیاوریم.

جین کازمرک، از دانشگاه سیدنی و سرپرست این مطالعه، می‌گوید: «نشانه‌هایی از وجود این میدان مغناطیسی وجود داشت اما تا پیش از این کسی آن را رصد نکرده بود».

نزدیک‌ترین همسایه‌های کهکشانی ما ابر ماژلانی بزرگ و ابر ماژلانی کوچک هستند که به ترتیب ۱۶۰ هزار و ۲۰۰ هزار سال نوری از زمین فاصله دارند و در آسمان شب مناطق جنوبی زمین قابل مشاهده هستند. دانشمندان از مدت‌ها قبل می‌دانستند که پل ماژلانی بین این دو کهکشان وجود دارد؛ چند ستاره شناخته‌شده نیز در این مسیر قرار گرفته‌اند. اما تا قبل از این، اطلاعات کمی درباره میدان مغناطیسی مرتبط با این پل در اختیار داشتند.

نتایج مطالعات تیم تحقیقاتی نشان می‌دهد که این میدان مغناطیسی دارای قدرتی بالغ بر یک میلیونیوم سپر مغناطیسی محافظتی زمین است؛ این امر می‌تواند اطلاعاتی از چگونگی تشکیل آن در اختیار محققان قرار دهد.

دو تا از گزینه‌های پیش رو این است: این میدان مغناطیسی پس از تشکیل پل، از خود این ساختار تولید شده یا ممکن است از کهکشان‌های کوتوله‌ای کنده شده باشد که گمان می‌رود در وهله اول ادغام شده‌اند و پل را ساخته‌اند.

اگر وجود یک پل میان میان ستاره‌ها برای شما کمی غیرقابل باور به نظر می‌رسد، به خاطر داشته باشید که بیشتر فضا از میادین مغناطیسی مختلف تشکیل شده است.

برایان گینسلر، یکی از محققان دانشگاه تورنتو، در این بار گفت: «نه تنها کل کهکشان‌ها مغناطیسی هستند بلکه رشته‌های ظریفی که به کهکشان‎ها می‌پیوندند نیز مغناطیسی هستند. به هر نقطه‌ای در آسمان نگاه کنید، می‌توانید اثری از مغناطیس پیدا کنید. دلیلی که تلاش‌های ما در گذشته برای مطالعه این ساختار با شکست مواجه شده این است که این نوع از میادین مغناطیسی کیهانی تنها به صورت غیرمستقیم و از طریق اثرشان بر دیگر ساختارها در فضا قابل مشاهده هستند».

در این مورد، از سیگنال‌های رادیویی صدها کهکشان دور افتاده استفاده شد تا ارتباط میان میدان مغناطیسی و پل ماژلانی اثبات شود.

سیگنال‌های رادیویی را می‌توان موج‌هایی روی سطح یک برکه در نظر گرفت که همراه با صفحه خاصی در فضا مرتعش می‌شوند. وقتی که این سیگنال‌های رادیویی از میان یک میدان مغناطیسی عبور کنند، صفحه مذکور می‌چرخد و این امر به ستاره‌شناسان اجازه می‌دهد که قدرت و قطب (جهت) میدان را اندازه‌گیری کنند.

کازمرک بیان می‌کند: «این امواج رادیویی کهکشان‌های دورافتاده همانند یک چراغ قوه عمل می‌کنند که در میان پل شروع به درخشیدن می‌کند. سپس میدان مغناطیسی پل جهت سیگنال‌های رادیویی را عوض می‌کند. چگونگی تغییر نور قطبی‌شده از حائل میدان مغناطیسی می‌گوید».

حالا که دانشمندان موفق به شناسایی این میدان شده‌اند، نه تنها می‌توانند از چگونگی تشکیل آن سردر بیاورند بلکه قادر به کشف تاثیرات آن بر ابر ماژلانی بزرگ و کوچک نیز هستند.

ابر ماژلانی بزرگ و کوچک نزدیک‌ترین همسایه‌های کهکشانی ما هستند، بنابراین درک تکامل آنها می‌تواند به ما کمک کند تا تکامل کهکشان راه شیری را نیز بهتر بفهمیم. درک نقش کلیدی میادین مغناطیسی در تکامل کهکشان‌ها و محیط زیست آنها در ستاره‌شناسی بسیار مهم است.